รามเกียรติ์ 15
ทุกคนในขีดขินไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถาณการณ์ที่ไม่คาดคิด “พาลีผู้ที่แพ้ไม่เป็นถูกควายป่าฆ่าตาย” เสนาลิงมารวมตัวกันที่ท้องพระโรง สุครีพนั้งน้ำตาคลอเบ้าอยู่ที่เชิงบันไดพระแท่นโดยไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่คิด คิดว่า “เราจะต้องปกครองขีดขิดให้ร่มเย็น พี่พาลีจะต้องไม่ผิดหวังในตัวเรา เราทำตามที่พี่ขอแล้วคือปิดปากถ้ำไม่ให้ทรพีออกมา เราจะดูแลขีดขินจนองคตโต แล้วจะมอบบันลังก์คืนหลานรักของเรา” พอพิจารณาอย่างถี่ถ้วนพร้อมทำตนให้เข้มแข็งเพื่อส่วนรวม สุครีพรวมรวมความกล้าประกาศก้องท้องพระโรง “ทุกคนจงฟัง เราสุครีฟ อุปราชแห่งชีดขินก็ประกาศว่า…..”
ทันใดนั้นเสียงก้าวเดินอันสั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ภาพที่เห็นคือพญาพาลีเดินเข้าไปในท้องพระโรง “เจ้าน้องชั่วสุครีพ ข้ายังไม่ตาย คงเสียใจหละสิ เจ้าบังอาจปิดปากถ้ำหวังให้ข้านอนตายกะเจ้าทรพีใช่มั้ย ทรพีมันฆ่าพ่อเพราะปมด้อยของมัน แต่สุครีฟจะฆ่าพี่เพราะอยากเป็นใหญ่เอง เจ้าลิงชั่ว” พญาพาลีผลักอกสุครีพแล้วถีบซ้ำ “ท่านพี่ ข้าไม่มีเจตนาจะทำร้ายท่าน ข้าเข้าใจว่าท่านพี่โดนทรพีฆ่าตาย เลยปิด….” ยังไม่ทันจบคะเท้ากันทรงพลังก็ถีบเข้าที่ปลายคางสุครีพ “เจ้าน้องชั่ว เจ้าคงแค้นใจข้าเรื่องนางดาราหละสิ เจ้าคงเก็บความแค้นเอาไว้นาน จงออกไปก่อนที่พี่จะฆ่าเจ้า ออกไปจากขีดขินไปให้พ้น เราจะไม่ร่วมวงศ์กันต่อไป ทุกคนฟังจากนี้ไปอย่ามีใครเอ่ยถึงชื่อลิงสีแดงตัวนี้อีก ถ้าฝ่าฝืนเจ้าจะถูกเฉนหัวไปเช่นมัน” พาลีประหาศนเรเทศแถมตัดพี่ตัดน้องกับสุครีพอย่างไม่ฟังข้อแก้ตัว
สุครีฟกราบลาพาลีครั้งสุดท้าย ราชาแห่งลิงเมินหน้าหนี สุครีพคลานสี่ขาออกจากท้องพระโรงอย่างลิงสามัญ ถึงแม้มงกุฎเครื่องทรงยังครบครันอยู่ แต่ราศีแห่งอุปราชขีดขินได้หมดไปพร้อมคำประกาศของพาลี องคตที่ยังเด็กนักไม่สามารถฝืนยืนเฉยโดยไม่ทำอะไร “น้าเรา ออกไปก่อนเถอะ รอพ่อข้าเย็นกว่านี้แล้วค่อยมาคมาท่านนะ”
องคตให้กำลังใจอาที่สุดรักรองจากบิดาได้เท่านี้จริงๆ หลังจากพ่อพาแม่ใหม่เป็นนางฟ้าชื่อดารามาอยู่ขีดขิน พ่อก็ไม่สนใจองคตอีกเลย ก็มีแต่ท่านอาสุครีพและพี่หนุมานนี่แหละที่พาไปโน่นมานี่ คอยควบคุมการเรียนอักษร เรียนอาวุธ พี่หนุมานออกไปผจญภัยในป่านานที่จะหลับมา แล้วตอนนี้อาก็ถูกขับ จากนี้ไปองคตคงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว
สุครีพเดินออกจากเมืองอย่างไม่สบตาใคร “ครู่ที่ผ่านมาข้าคืออุปราชแห่งขีดขิน แต่เพียงการเข้าใจผิดข้าต้องหมดทุกอย่าง พี่ไม่รักข้าก็ไม่ว่า แต่ควรเหตุผลก่อนว่าข้าจะฆ่าพี่เพื่ออะไร แล้วจากนี้ไปข้าจะไปอยู่ที่แห่งใด” สุครีพออกจากเมืองเข้าป่า ตรงสู่หน้าผาตระหง่านนั้งตัดพ้อชีวิตกับดวงอาทิตย์ผู้เป็นพ่อผู้ที่กำลังจะลับขอบฟ้า “พ่อ พ่อให่ข้าเกิดมาติดตามพี่ ช่วยเหลือพี่พาลี พ่อและองค์อินทร์กำหนดจุดจบของลูกแบบนี้ด้วยรึเปล่า พระอาทิตย์ผู้บิดาบอกข้าที” ขณะนี้ขีดขินมีแต่ความเศร้าที่ใครๆก็อยากลืม ต้องลืมวานรที่ชื่อสุครีพ