รามเกียรติ์ 23
ต่อครับ…… ปรศุราม พราหมณ์ร่างล่ำสันพาดขวานเล่มใหญ่ไว้ที่บ่า ปกครุมกายด้วยหนังสัตว์ ปล่อยผมกระเซิง มือถือธนูโบราณท่าเตรียมพร้อมจะออกรบ ฤาษีวสิษฐ์อุทานโดยไม่รู้ตัว “ปรศุราม จริงๆด้วยนี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพวกเราเลย” พราหมณ์ร่างยักษ์คำรามว่า “เจ้าชายรามอยู่ที่ไหน ออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้ “ ท้าวทศรถแทบเข่าทรุดเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่เป็นใคร
แต่ที่ท้าวเธอต้องสะดุ้งเพราะได้ยินชื่อลูกชายสุดที่รักอยู่ในประโยคท้าทาย ท้าวทศรสชราพนมมือ “ปรศุราม พราหมณ์ท่านโปรดอย่าทำอะไรลูกของเราเลย เค้ายังเด็ก โปรดหลีกทางให้พวกเรากลับอโยธยาด้วยเถิด หากท่านละเว้นชีวิตลูกของเรา เราขอสาบานว่าจะเลิกทำการบูชาด้วยสิ่งมีชีวิตอีกต่อไป โปรดละเว้นชีวิตลูกของเราด้วย” ผู้เป็นพ่อมักจะมองถึงความปลอดภัยของลูกเสมอ จนลืมนึกถึงความสามารถแลพศักดิ์ศรีของตนเอง “ข้านี้แหละ รามแห่งอโยธยา” องค์รามก้าวออกมาอย่ากล้าหาญ “เจ้านี่เองที่สามารถหักธนูของพระอิศวรได้ เราไม่เชื่อว่ะนูอันนั้นเป้นของจริง….. ในมือข้านี่คือธนูของพระวิษณุ ถ้าเจ้าแน่จริงจงโก่งคันธนูของข้าดูสิ ธนูนี้ทั้งหนัก ทั้งขึ้นยาก ไม่มีใครสามารถน้าวยิงได้ แต่ถ้าทำไม่ได้ ขวานของข้าจะได้ดื่มเลือดของเจ้า” อีกไม่ทันอึดใจพระรามคว้าธนูวิษณุจากมือปรศุราม ขึ้นสายอย่างคล่องแคล้ว พร้อมขึ้นศรเล็งไปที่ตำแหน่ง หัวใจของปรศุราม “สวามิตรฤาษี คือองค์คุรุของเรา องค์ท่านเปรียบดั่งบิดาของเรา ท่านคุรุเคารพบิดาและมารดาของท่านมาก ถ้าไม่เช่นนั้นศรดอกนี้ตัดขั้วหัวใจของท่านไปนานแล้ว จงบอกเรามาเถอะว่าท่านจะให้ศรดอกนี้พุ่งไป ณ จุดใดของร่างกายท่าน”
ถึงตอนนี้ปรศุรามเชื่อว่าองค์รามคือองค์วิษณุนั้นเอง ปรศุรามตัวชาไปหมดได้แต่บอกว่า “องค์รามข้าเชื่อในตัวท่านแล้ว ข้าเห็นความเป็นตัวตนของท่านแล้ว โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด เราจะกลับไปบำเพ็ญเพียรและจะไม่คร้าชีวิตอีกเลย เราจะเภาวนาแต่ชื่อของท่านอย่างอาจารย์ของเรา” องค์รามหันคันธนูขึ้นฟ้า ดีดลูกศรออกจากแร่งเป็นประกายแสงพาดผ่านเส้นขอบฟ้าออกไป ตามตำนานบอกว่า ศรองค์รามได้เดินทางข้ามทวีป ขึ้นสวรรค์ โคจรรอบจักวาลและศรจะกลับมายังจุดเดิมอีกครั้งในวันสิ้นโลก
และในชั่วอึดใจ ปรศุรามมุ่งหน้าเดินทางสู่ภูเขามเหทราทันที จากนั้นในชั่วอึดใจวรุณเทพ (เทพแห่งฝน) ก็ปากฎกายรับธนูวิษณุไปเก็บรักษา เพราะขณะนี้ชาตินี้องค์รามคือ รามแห่งอโยธยาไม่ใช่พระวิษณุ
ธนูนี้จึงกลับสู่ที่ที่พระวิษณุสถิตอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่ท้าวทศรถได้เห็นความเป็รามที่ไม่ใช่เด็ก มิใช่ชายรูปงาม มิใช่กษัตริย์หนุ่ม แต่รามเมื่อครู่นี้ดูเหมือนพระเจ้าที่มีอำนาจเหนือใครๆในที่นี้ ขบวนชาวอโยธยาเดินหน้ากันต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนใจจดใจจ่อที่จะถึงบ้านซะที…..