ต่อมาเหล่ากองทัพแห่งขีดขินเดินไปอีกเก้าโยชน์และพบแม่น้ำมหานที และเห็นนางงามนั้งอยู่กลางน้ำ หนุมานมิรอช้าจึงตะโกนถามว่า “ท่านหญิง ทำไมถึงมานั้งอยู่กลางแม่น้ำ ท่านมีนามว่าอะไร หมู่ข้าอยากรู้ทางไปลงกาเพื่อตามหาพระแม่สีดาชายาแห่งองค์รามผู้เป็นอวตารนารายณ์” นางผู้เฝ้าแม่น้ำจึงยิ้มและตอบว่า “ข้าชื่อว่าสุวรรณมาลี เป็นข้าบาทพระอิศวรมหาเทพ ท่านใช้ให้ข้ามาคอยทหารนารายณ์เพื่อบอกทางให้ข้ามแม่น้ำแห่งนี้ ไปพบพระฤาษีชฏิล แล้วท่านชฏิลดาบสจะบอกทางไปลงกาแก่ท่านเอง” หนุมานมิรอช้าขอบใจนางผู้เฝ้าแม่น้ำและบัลดาลร่างกายจนใหญ่โตพอที่จะพาดขวางแม่น้ำมหานทีได้ และใช้ร่างเป็นสะพานให้กองทัพวานรของตนข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง
กองทัพเดินมาอีกห้าโยชน์ก็เจออาศรมฤาษีหน้าอยู่หลังหนึ่ง ขุนกระบี่ทั้งสามจึงสั่งให้หยุดทัพและเข้าไปนมัสการพระฤาษี แนะนำตัวว่ามาจากกองทัพของพระนารายณ์ ตอนนี้จะไปตามหานางสีดาพระชายาของนายว่าเป็นสุขหรือทุกข์ และอยู่แห่งหนใดในลงกา” พระฤาษีหัวเราะชอบใจ ยินดียิ่งนัก
“ถึงกาลที่พวกยักษ์จะพินาศเสียที แต่ลงกานั้นไกลยิ่งนัก เจ้าจะต้องข้ามห้วย ลำธารน้อยใหญ่ไปอีกสิบห้าโยชน์และจะถึงภูเขาชื่อเหมติรัน อันมีหน้าผาอยู่ริมทะเลใหญ่อันเป็นแถวกั้นระหว่างแผ่นดินภารตะและนครลงกา ตาขอเตือนว่าอันตรายยังรอเจ้าอีกมากมาย”
ลิงทั้งสามกราบลาพระฤาษี พาพลลิงออกเดินเท้าไปอีกสิบห้าโยชน์จนถึงภูเขาเหมติรันอันสูงตระหง่าน หนุมานนำวานรน้อยใหญ่ปีนสู่หน้าผาตาที่พระฤาษีชฎิลบอกไว้ จนถึงปากถ้ำแห้งหนึ่ง จึงพักทัพไว้ที่ลานหน้าผาหน้าปากถ้ำแห่งนั้น (ในรามยณะเล่าว่า องคตนั่งถอดใจมองเกรียวคลื้นที่ซัดแรง
ท้องมหาสมุทรอันเคว้งคว้างสุดลูกหูลูกตา คิดถอดใจว่านี่ต้องเป็นอุบายของสุครีพแน่นอน เพราะถ้าหากตนและหนุมานไม่สามารถนำนางสีดากลับไปได้ สุครีพจะต้องหาเรื่องประหารตนแน่นอน องคตคิดว่าสุครีพไม่รัก จ้องแต่จะกำจัดตนตลอดเวลา)