รามเกียรติ์ 87
รุ่งขึ้นหนุมานก็ลงไปอาบน้ำที่สระก่อนจะออกเดินทาง แต่ปรากฎว่าพญาปลิงได้เกาะติดอยู่ที่คาง ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออก ด้วยความที่เป็นผู้ที่กลัวปลิงยิ่งนักหนุมานจึงวิ่งแล่นไปหาฤาษีให้ดึงปลิงยักษ์ออกให้ “นี่แน่เจ้าลฃิงป่า ทีเมื่อวานกวนข้าทั้งคืน เจ้าฤทธิ์เยอะนะก็เอาปลิงออกเองสิ”
หนุมานก้มลงกราบขอโทษฤาษี จนพระฤาษีใจอ่อนคว้าปลิงออกจากคางกลายเป็นไม้เท้าตามเดิม หนุมานยินดียิ่งนัก “ข้าขออภัยพระอาจารย์ที่ทำให้ท่านต้องลำบาก บัดนี้แน่ใจแล้วว่าพระอาจารย์มีความเมตตาและอาคมแก่กล้า บัดนี้หลานขอลาไปทำภาระกิจก่อน แล้วจะมานมัสการพระอาจารย์อีกครั้งในโอกาสหน้า” พญาลิงคืนสู่ร่างเดิมเหาะขึ้นฟ้าหายลับไป
หนุมานมีความยินดียิ่งนักที่ได้เห็นยอดเขานิลกาลาสีดำสนิท ยอดสูงเสียดเมฆ แต่ทันใดนั้นมีนางยักษ์ตนหนึ่งเหาะขึ้นมาขวางหน้า ร่างกายใหญ่โต มีสี่หน้า แปดมือ อาวุธครบทุกมือทั้งจักร พระขรรค์ ตรี กระบอง ง้าว คันศร โตมร และค้อนเหล็ก นุ่งผ้าอย่างหญิง ยอดชฎาห้ายอด ตะโกนร้องว่า “เหม่ เจ้าลิงบังอาจจะเข้าเมืองลงกา ข้าคือนางเสื้อเมืองแห่งลงกานามว่าอากาศตะไล หากกลัวตายจงหันหลังกลับสู่ที่เจ้ามาซะเถอะ”
นางเสื้อเมืองแห่งลงกากระชับอาวุธทุกมือเตรียมบดขยี้วานรเผือกผู้ล้ำน่านฟ้าลงกา หนุมานจึงร้องท้า “เราคือหนุมานหลานแห่งพาลี เจ้าปีศาจอย่ามาขวางทางข้าเลย ข้าจะเข้าเมืองลงกา” พอเห็นท่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง นางอากาศตะไลเรียกโหงพราย ปิศาจน้อยใหญ่ให้เข้ามาโจมตีผู้บุกรุก หนุมานเสกตรีออกจากอกแล้วเข้าฟากฟันผีพรายแตกกระเจิงไร้ทิศทาง นางเสื้อเมืองเห็นว่าสมุนตัวทำอะไรลิงตัวนี้ไม่ได้
จึงเข้าโจมตีด้วยอาวุธนานาชนิต หนุมานกระโดดหนีอย่างคล่องแคล่วจนนางปิศาจยักษ์โมโหแต่บังเอิญเสียหลัก หนุมานจึงคว้ากระบองขึ้นเยียบที่ไหล่ของนาง พร้อมง้างตรีฟันจนหัวนางยักษ์ขาดกลางอากาศ โยนหัวทิ้งมหาสมุทร
หลังจากนั้นหนุมานบินจนถึงกำแพงเมืองลงกา บุตรพระพายถลาลงที่หน้าประตูเมือง เห็นเวรยามยักษ์มากมายรอบกำแพงเมือง จึงร่ายมนต์แปลงกายเป็น…..
(รามายณะบอกว่าหนุมานมีฤทธิ์มากขนาดกระโดดจากฝั่งแผ่นดินใหญ่เพียงครั้งเดียวเกือบถึงเกาะลงกา แต่ลงกาไกลจากฝั่งนักพระสมุทรจึงบันดาลภูเขาผุดจากน้ำมาให้ได้พักแรงและกระโดดต่อจนถึงเกาะลงกา)