รามเกียรติ์ 137
หนึ่ง กุมภกรรณหยามข้อเสนอของพระราม ที่ว่าหากเลิกทัพกลับไป หลังจากเสร็จศึกแล้วจะให้ครองลงกา “ลงกาเป็นสองเมืองหรือ ให้น้องแล้งจะรื้อให้พี่” ลงกามีอยู่แค่เมืองเดียว พระรามสัญญาจะยกให้พิเภกหากชนะศึก แต่ตอนนี้กลับนำมาเสนอให้กุมภกรรณด้วย แล้วจะน่าเชื่อถือได้อย่าไร
สอง กุมภกรรณไม่เชื่อว่าพระรามคือพระนารายณ์ เพราะนารายณ์ต้องมีสี่กร บรรทมบนบัลลังก์นาค อยู่ที่เกษียรสมุทร แต่สภาพของพระรามตอนนี้เป็นเพียงแค่ฤาษีอ่อนแอไร้ราศรี ถือธนู อาศัยอยู่ในป่าดง มีเพียงกองทัพลิงติดตามเท่านั้น ดูไม่สมจริงกับที่กล่าวอ้างซะเลย
สาม กุภกรรณฝากปริศนาให้พระรามแก้ หากแก้ได้ก็จะเลิกทัพกลับไป แล้วจะไม่ยุ่งกะการศึกนี้อีก
จึงถามว่าใครคือ “ชีโฉดหญิงโหดมารยา ช้างงารีชายทรชน” พิเภกนำปริศนานี้ไปทูลนายถึงพลับพลา แต่ทั้งสองมนุษย์ (ที่อ้างตัวว่าเป็นพระนารายณ์) พลลิงน้อยใหญ่ หรือแม้แต่พิเภกเองก็มิสามารถแก้ปริศนานี้ได้ พระรามจึงให้องคตออกไปเจรจา ใช้วาทะศิลป์ในการพูดหลอกล่อให้พญายักษ์เฉลยหรือบอกใบ้อะไรบ้างก็ยังดี เพราะหากพระรามออกไปยอมรับตรงๆว่าตอบไม่ได้ก็จะเสียพระเกียรติ
องค์คตออกสู่สนามรบประจันหน้าพญายักษ์ ขนหางเป็นบัลลังก์ใช้นั้งให้สูงระดับเดียวกับกุมภกรรณ “นี่กุมภกรรณ พระรามนายเราผู้รู้ทุกศาตร์ ใช้ให้มาแจ้งท่านว่า เห็นว่าปริศนาของท่านนี้เป็นการนำสำนวณมาเรียงอย่างมั่วๆ สุดท้ายไม่มีเฉลยหรอกหรือว่าท่านจะมีอะไรแก้ตัว” กุมภกรรณได้ฟังก็หัวเราะร่า “องคตเอ๊ย ข้ามิใช่เด็กเมื่อวานซืนเช่นเจ้านะอย่ามาหรอกข้าเลย ที่จริงนายมึงไม่สามารถแก้ปริศนาของกูได้ อะจะเฉลยให้เอาบุญ…
ทศกัณฐ์คือ ช้างงารี ที่ชอบรุกรานทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน นิยมแย่งเมียผู้อื่น
พระรามคือ ชีโฉด ที่ดันทิ้งเมียให้อยู่คนเดียวจนเมียหาย ตอนนี้ก็มาตามหาซะวุ่นวาย จนผู้อื่นเดือดร้อนกันไปหมด
สำมนักขา คือ หญิงโหด คือเที่ยวไปหน้าด่านเกี้ยวผัวของคนอื่นอย่างไม่ละอายใจ
สุดท้าย พิเภก คือทรชนคนอัปรีย์ ที่ไม่รู้จักบุญคุณของพี่ เอาความลับมาคายให้ศัตรูจนหมด
เอ็งไปบอกพระรามซะมาอย่ามัวมุดหัวอยู่แต่ในค่าย ถ้าเก่งจริงออกมารบกับกูนี่…”
องคตหน้าชาเพราะรู้ซึ้งว่าไม่สามารถเทียบสติปัญญากับอุปราชลงกาได้ ก็ต้องทำแก้เกี้ยวไปก่อน “นี่เจ้ายักษ์เจ้าเล่ห์ อย่ามาทำเป็นฉลาดสร้างปัญหาให้ทายกันนักเลย เจ้ายังมีหน้าจะมาท้ารบกับพระอวตาร แล้วมึงจะตายโดยไม่รู้ตัว…” องคตรีบกลับไปทูลนาย เฉลยปริศนา และแจ้งว่ากุมภกรรณร้องท้ารบ พระรามกริ้วยิ่งนัก “นี่พญาพิเภก ข้าเห็นว่าท่านอ้างถึงกุภกรรณว่าเป็นยักษ์ดี เราหมายจะไว้ชีวิตให้ความเมตตาแก่มัน เอาหละเห็นทีเราจะต้องออกไปสั่งสอนมันซะแล้ว….” พระรามขยับตัว ก้าวจากพระแท่น กระชับเครื่องทรงจะออกศึก
ทันใดนั้นพญาพิเภกทูลห้าม “ขอพระองค์ อย่าเพิ่งออกไปรบในตอนนี้ จะเป็นการเสียพระเกียรติ ข้าขอทูลเสนอให้ใช้พญาสุครีพผู้มีฤทธิ์ ออกไปรบด้วยสรรพกำลังที่สามารถเทียบเคียงกับกุมภรรณอย่างสบาย” พระรามจึงใช้ให้สุครีพ น้องพญาพาลีออกมารับศึกกับกุมภกรรณตามที่พิเภกเสนอ