รามเกียรติ์ 147
เมื่อพระรามได้ฟังวิธีแก้จากพิเภกแล้วพอจะมีความหวัง พอจะมีทางให้น้องรอด จึงกวักมือเรียกหนุมานมารับคำสั่งอันดูเหมือนภาระกิจนี้จะยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยทำมา เพราะมีชีวิตของพระลักษณ์เป็นเดิมพัน “บุตรแห่งพระพายจงรับคำสั่งข้า… ท่านเหาะขึ้นไปห้ามพระอาทิตย์อย่าเพิ่งชักรถขึ้นจากขอบฟ้า แล้วจงรีบไปเก็บยาชนิดต่างๆตามที่พญาพิเภกบอก หลังจากนั้นจงไปนำปัญจมหานทีจากราชสำนักกรุงอโยธยา แล้วรีบนำสิ่งต่างๆมาที่นี่ให้ทันก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นจากขอบฟ้า อย่าเสียเวลาเลย….หนุมานขุนกระบี่ของข้า”
(สังกรณีและตรีชวา คือสมุนไพรต่างชนิดกัน แต่ทั้งคู่มาจากเขาสรรยาบรรบต จากชื่อของภูเขาลูกนี้น่าจะเป็นที่ที่มีต้นสมุนไพรหลากชนิดโดยขึ้นอยู่บนเขาลูกเดียวกัน ปัญจนทีคือน้ำจากแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ห้าสาย “คงคา” “ยมนา” “อจิรวดี” “สรภู” “มหี” นำน้ำจากแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้ามารวมกันเพื่อใช้ประกอบพระราชพิธีต่างๆเช่นใช้สุหร่ายรถทรงก่อนออกรบ ใช้ประพรมในงานมงคลต่างๆ เป็นต้น)
หนุมานน้อมรับคำสั่ง กลับตัวถีบทะยานขึ้นฟ้ามุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออก เหาะจนถึงรถทรงของพระอาทิตย์ พลางนึกขึ้นได้ว่าพระอาทิตย์นั้นร้อนมากนักจึงอ้อมเกาะที่หลังรถทรงและดึงไว้ไม่ให้เคลื่อนไปข้างหน้า องค์สุรีย์ตกใจนึกว่าถูกโจมตีโดยราหูจึงผินพักตร์มาดูที่ท้ายรถ แต่ด้วยอำนาจแห่งพระอาทิตย์ได้แผดเผาร่างกายของหนุมานจนเหลือแต่เศษขนเพชรสุกสกาวติดค้างอยู่ที่ท้ายรถเท่านั้น ก็สงสัยว่าใครบังอาจมายื้อรถไว้ จึงท่องมนตร์ได้สามคาบชุบเจ้าของขนเพชรให้ฟื้นขึ้นมาเพื่อจะได้ซักถามต่อไป เป่าพลวดพลันเกิดเป็นวานรมีทั้งกุณฑล ขนเพชร เขี้ยวแก้ว แล้วถามว่า “ไอ้ลิงเผือก เจ้าไม่กลัวตายหรือทำไมมึงจึงมายื้อรถกูไว้”
หนุมานก้มเศียรลงกราบและทูลพระอาทิตย์ว่า “ตัวข้าน้อยชื่อหนุมาน เป็นทหารของพระรามผู้เป็นอวตารองค์นารายณ์ เพลานี้ได้ยกพลบุกลงกาหมายล้างอธรรม แต่พลาดพลั้งเสียทีจนพระอนุชาลักษมัณต้องหอกโมกขศักดิ์ของกุมภกรรณหมดสติไป ข้าน้อยได้รับบัญชาให้ออกหายาให้ครบตำหรับก่อนแสงอาทิตย์จะต้องพื้นโลก หากยังแก้ไขไม่ทันจนอรุณรุ่ง อนุชาแห่งองค์รามก็จะเสียชีวิตทันที… แล้วนายข้าก็จะไม่มีใจจะทำการล้างอธรรมต่อไป ข้าจึงมาทูลขอให้พระสุริยาให้งดออกโคจรผ่านโลกในวันนี้” พระอาทิตย์เข้าใจและหนักใจอย่างมาก เพราะหน้าที่ขององค์ท่านคือการให้แสงสว่างแก่โลกอย่างขาดมิได้ จึงตอบไปว่า
“จะห้ามไม่ให้เราหยุดรถนั้นมิสามารถทำได้ แต่เราจะชะลอรถเข้ากลีบเมฆเพื่อประวิงเวลามิให้สว่างเต้มที่ เราทำได้แค่นี้ สุดแต่กรรมขององค์อนุชา… บัดนี้ท่านจงรีบออกไปเก็บยาให้ครบโดยเร็วเถิด” หนุมานน้อมรับเพราะนั่นคือสิ่งที่พระอาทิตย์ทำได้อย่างดีที่สุดแล้ว บุตรพระพายเหาะมาถึงเขาสรรพยา ตะโกนเรียกหาสมุนไพรทั้งสองชนิด “สังกรณี ตรีชวา เจ้าอยู่ไหน” ต้นไม้ทั้งสองขานรับ บ้างเสียงมาจากยอดเขาแต่พอหนุมานกระโดดขึ้นจะถึงต้นก็หายวับไปกับตา บ้างก็ส่งเสียงรับมาจากตีนเขาพอหนุมานตามเสียงลงมาพบแต่พอจะเอื้อถึงลำต้นก็หายไปอีก ขุนกระบี่จึงเสกให้หางของตนนั้นยาวออกสามารถตวัดพันจากตีนเขาจนถึงยอดเขาโดยรอบ จนสามารถเก็บยาทั้งสองชนิดได้สำเร็จ จากนั้นทะยานเหาะมุ่งหน้าสู่กรุงอโยธยา เพียงชั่วอึดใจก็มาถึงมหานครแห่งสุริยวงศ์