รามเกียรติ์ 152
นางกำนัลหนุมานแปลงทำแกล้งพยักหน้า เออออ “เหรอจ๊ะแม่ พอดีฉันไม่สบายลาไปอยู่บ้านซะหลายวัน เลยไม่ได้เข้าเฝ้าถวายงาน คราวนี้หละศัตรูต้องตายกันหมด พวกเราก็จะได้อยู่กันอย่างสงบสุขซะที แต่ก็อีกแหละเจ้าพิเภกอาจจะเอาความลับนี้ไปบอกพวกมนุษย์ให้มาแก้มนต์อย่างเคยก็ได้” นางกำนัลปากไวรีบสวนกลับ “โถแม่หนู ไม่มีใครล่วงรู้ว่านายเราอยู่ไหนหรอก ยกเว้นแต่นางคันธมาลีและสนมคนโปรดอีกสี่คนเท่านั้น เพราะนางทั้งห้าต้องเก็บดอกไม้ในสวนหลวงเพื่อไปส่งองค์กุมภกรรณทุกวันมิไห้ขาด ขนาดพวกข้าถวายงานมาตั้งแต่สาวยันแก่ยังไม่ทราบเลยว่าท่านประกอบพิธีอยู่ที่ไหน” นางกำนัลแปลงก็ยังทำพยักหน้าอย่างสนใจแต่ไม่แสดงอาการตื่นเต้นจนเกินงาม
“อ๋อเหรอจ๊ะ…นี่แม่ข้าขอตัวก่อนนะ พอดีข้าลืมพวงมาลัยไว้ในตำหนัก ขอตัวไปหยิบก่อนนะจ๊ะ” นางกำนัลแปลงเดินออกจากกลุ่มนางยักษ์มาอย่างแนบเนียน พอลับตาคนก็แปลงร่างเป็นเหยี่ยวอีกครั้งและบินตรงไปยังสวนดอกไม้หลวงแห่งลงกา เหยี่ยวแปลงบินลงจับกิ่งไม้เพื่อคอยสังเกตการ จนเห็นเหล่านางสนมทั้งห้าออกมาเก็บดอกไม้ตามที่นางกำนัลเล่าให้ฟังทุกประการ แต่หนุมานก็ต้องตะลึงในความสวยของนางคันธมาลีและสนมอีกสี่นางที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวอย่างหาที่ติไม่ได้ กริยามารยา การย่างเดินก็พร้อมสรรพดั่งถูกบ่มสอนมาอย่างดี เพราะอย่างนี้นี่เองพญากุมภกรรณถึงได้โปรดยิ่งนัก นางห้ามทั้งห้าพากันเดินเด็ดดอกไม้หอมนานาชนิดทั้งกุหลาบ
พิกุล มะลิวัลย์ จำปา ยี่สุ่น เด็ดไปพลางหยอกกันไปพลางจนมิทันสังเกตเห็นเหยี่ยวหนุมานแอบดูอยู่ห่างๆ พอได้จังหวะที่หนึ่งให้ห้านางเลือกดอกไม้ไกลจากกลุ่ม เหยี่ยวหนุมานจดจำรูปลักษณ์ทั้งหมดได้ พลางโฉบนางผู้นั้นขึ้นฟ้าไปอย่างรวดเร็ว ใช้กงเล็บบีบขยี้จนสนมแห่งอุปราชนางนั้นเสียชีวิต ทิ้งศพลงที่พงหญ้าแล้วแปลงกายลอกแบบตามนางที่ตนเพิ่งสังหารไป (ดูเหมือนหนุมานจะโหดเหี้ยมมากในครั้งนี้ เพราะเพิ่งได้ฆ่าผู้หญิงไป)
บัดนี้หนุมานแปลงร่างเป็นสาวสวยเข้าปะปนกับยอดพธูทั้งสี่ พลางร่วมเก็บดอกไม้ต่อไปเพื่อไม่ให้เป็นการผิดสังเกต โดยนางทั้งสี่ก็ไม่รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น พากันจัดดอกไม้ที่เก็บมาได้ใส่พานเพื่อนำไปถวายพญากุภมกรรณในตอนเย็น
พอใกล้เวลาเย็น สนมทั้งสี่ก็ชวนกันไปเข้าเฝ้าพระมหาอุปราชของตน เดินกันมาจนถึงแท่นศิลาริมฝั่งแม่น้ำ ทุกนางรวมถึงนางกำนัลแปลงวางพานดอกไม้ของตนไว้บนแท่นศิลา
แล้วถวายบังคมบูชาพระเวทของพญายักษ์นายของตน แต่ละนางต่างมีสีหน้าชื่นชมในฤทธิ์นาย มีรอยยิ้มที่ภักดีในศักดิ์ศรีแห่งมหาอุปราชนครลงกา นางกำนัลแหลงหรือหนุมานก็แสร้งวางพานแล้วปฎิบัติเช่นสนมอสุราทั้งสี่ตน แล้วพลันแลเห็นกระแสน้ำวนอยู่ใจกลางแม่น้ำไม่ยอมไหลไปสู่ทิศตะวันออกตามเคย แต่กลับหมุนวนลงไปใต้น้ำลึก