รามเกียรติ์ 93
หลังจากส่งเสด็จนางกำนันยักษ์ทั้งหลายเสียวสันหลังไปตามๆกัน เพราะองค์เหนือหัวคาดโทษไว้ว่าหากนางสีดาไม่รับรักพระองค์ พวกนางต้องหัวขาดแน่ๆ จึงเข้าต่อว่าสีดาอย่างลืมตัว “นี่แม่สีดาคนงาน ท่านอย่านำความเดือดร้อนมาให้พวกเราเลย” “รับรักทศกัณฐ์ซะเถอะ อย่าเรื่องมาก” “หากข้าสวยอย่างนาง ป่านนี้ข้าเชิดคอเป็นองค์รานีแล้ว” “นะสีดา ลูกเชื่อแม่แล้วเจ้าจะสบาย” นางกำนัลทั้งเด็ก แก่ พากันเกลี่ยกล่อมจนสีดาลุกหนีเข้าพระที่
พอตกดึกเหล่านางยักษ์ไปนอนกันหมดแล้ว สีดาออกมาเดินโคนต้นอโศก นางโยนชายผ้าขึ้นกิ่งหมายที่จะผูกคอตาย “องค์รามของน้อง บัดนี้ท่านยังไม่ตามมาช่วยสีดาอีก ท่านคงลืมเมียซะแล้ว สีดาขอลา จากกันในชาตินี้ เราและพระรามจงอย่ามีเวรกรรมต่อกันเลย” นางสีดาผูกผ้า ดึงให้ตึงกำลังจะคล้องคอ ทันใดนั้นหนุมานกระโดดเข้าแก้มัดผ้าที่สีดาจะแขวนคอ ก้มลงกราบแทบเท้า นางสีดาเอ็ดว่า “นี่เจ้าลิงป่า เจ้าเป็นใครมาจากไหน มาขัดขวางเรา เราไม่อยากอยู่ต่อไปอย่างทรมาน” หนุมานยกมือขึ้นไหว้ “ข้าน้อยชื่อว่าหนุมาน เป็นทหารของพระรามแห่งสุริย์วงศ์
ขณะนี้พระรามได้ยกพลจวนจะถึงลงกาเพื่อมาชิงตัวพระแม่สีดากลับ ข้าเห็นและได้ยินองค์รามทรงร้องไห้สะอื้นทุกคืนเพราะคิดถึงองค์พระชายา พระรามาวตารจึงรับสั่งให้ข้าน้อยนำแหวนและสไบผืนนี้มาถวายแด่พระแม่สีดา” นางสีดาปาดน้ำตารับสไบและแหวนของตนมาแนบอก แต่ก็ฉุกคิดว่านี่อาจจะเป็นยักษ์แปลงมาเพื่อหลอกให้ตายใจก็ได้ “แล้วข้าจะเชื่อได้อย่างไร ว่าเจ้าเป็นทหารที่พระรามส่งมา”
หนุมานเตรียมตัวกับคำถามนี้มาแล้วจึงตอบนางสีดาว่า “พระแม่สีดาของลูก ก่อนจะออกจากเขาคันธมาทน์พระรามได้บอกความลับที่มีระหว่างสองพระองค์คือ การสบพระเนตรครั้งแรก ครั้งองค์รามเสด็จร่วมยกศรแห่งเมืองมิถิลา ก่อนจะถึงราชพิธี องค์ชายรามได้สบตากับพระแม่สีดาทางช่องประตูโดยบังอิญ เหตุการณ์นี้มีเพียงองค์รามและพระแม่สีดาที่รู้กันเพียงสององค์” นางสีดาได้ฟังความลับที่หนุมานเล่าให้ฟัง น้ำตานองหน้าทรุดตัวลงข้างลิงลม
“ข้าสงสารพระรามเหลือเกิน ก่อนเกิดเหตุท่านก็สั่งให้ข้าระวังตัวแล้ว แต่ข้าก็ไม่เชื่อ จนท่านและน้องลักษณ์ต้องมาลำบากรอนแรมข้ามป่า ข้ามทะเลเพื่อข้า ข้าขอขอบใจท่านหนุมาน หากท่านไม่ปรากฎกายเข้าแกไข ข้าคงตาย ไม่มีโอกาสได้พบพระสวามีอีกแล้ว” สีดาว่าพลางเอาแหวนมาใส่นิ้ว