รามเกียรต์ 157
กุมภกรรณพยามยันกายไม่ให้ล้มจนเสียเชิง นั้งพิงก้อนหินเพื่อดูภาพของโลกใบนี้เป็นครั้งสุดท้าย ขณะนี้ร่างพญามมารสุดแสนเจ็บปวดจากฤทธิ์ศรพระราม และปวดใจเพราะเสียทีแก่มนุษย์ที่เชื่อว่าอ่อนแอกว่าเผ่าอสูร “เอาหละเวลานี้ขอดูหน้าศัตรูให้เต็มตา” กุมภกรรณหายใจถี่ขึ้นๆ ดั่งใกล้จะหมดแรง ในสายตาพร่ามัวคู่นั้นเห็นมนุษย์ทั้งสองร่างงดงามยิ่ง งดงามเหลือเกิน เห็นผิวหน้าองค์ลักษณ์ผ่องแพ่วดั่งทองทา เห็นองค์รามกายเขียวขำดั่งนิล จวบบัดนี้กุมภกรรณเห็นรัศมีที่ออกจากตัวองค์ราม สว่างวาบดั่งพระนารายณ์ เห็นองค์สี่กรทรงจักร สังข์ ตรี คทา อันเป็นเทพอาวุธอันคู่แก่องค์ “รามคืออวตารแห่งนารายณ์จริงๆ พิเภกไม่ผู้ผิดที่เชื่อในพระองค์”
กุมภกรรณฝืนเปิดตาให้เบิกกว้างเพื่อสัมผัสรัศมีแห่งความเมตตาแห่งพระนารายณ์ พร้อมยกสองมือประนมเหนือหัว “ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เฝ้านารายณ์ผู้ครองเกษียรสมุทรอันไกลโพ้น บัดนี้ท่านได้เสด็จมาอยู่ตรงหน้าข้า ข้ารู้สึกเป็นเกียรติเหลือเกิน แต่ข้าได้ทำอะไรลงไปนี่ ข้าบังอาจต่อสู้กับพระองค์ บังอาจคิดจะเอาชนะผู้ปราบอธรรมของที้งสามโลก องค์นารายณ์จงล้างบาปของข้าด้วยสายตาอันปราณีของพระองค์ด้วย ….พิเภก น้องพี่ไม่ใช่ผู้ผิด เจ้ารู้มากกว่าใคร เหตุใดพี่ถึงไม่เชื่อเจ้า พี่มัวแต่จมปรักอยู่ในความเชื่อโง่ๆ พี่มัวแต่มุ่งเน้นที่จะปกป้องอสุรวงศ์ จนลืม ลืมว่าเราทำความมัวหมองอะไรไว้ให้โลกใบนี้ ข้าขอสมาด้วยใจที่ซื่อตรง ขอพระองค์วิษณุจงรับวิญญาณของข้าสู่สวรรค์ด้วยเถิด สุดท้ายนี้ข้าขอฝากพิเภกที่ข้ารักอย่างน้องและเฝ้าถนอมเช่นลูก ขอให้ท่านจงปกป้องพิเภกต่อจากข้า….”
ขณะนี้พระรามใบหน้านิ่งดั่งพระเจ้า ทุกชีวิตในบริเวณนั้นแทบจะหยุดหายใจคอยวาจาสิทธิ์จากพระอวตาร “เราไม่เคยคิดโกรธท่าน แม้ท่านคือศัตรู กุมภกรรณ…ท่านอย่าได้กังวลใจไปเลย เราจะดูแลพิเภกอนุชาท่าน เยี่ยงสหายรัก จะถนอมน้องของท่านเยี่ยงบุตรของเรา บัดนี้ได้ฤกธิ์งามยามดี ขอให้ท่านดำเนินสู่ชั้นฟ้าด้วยความสวัสดีเทอญ” เมื่อกุมภกรรณได้ฟังพระดำรัสจากองค์อวตาร พญามารรู้สึกสบายใจ สบายตัวลืมความเจ็บปวดอันกระจายทั่วร่างกายอย่างฉับพลัน จอมอสูรแห่งลงกากวักมือเรียกพิเภกเข้ามาใกล้ โอบที่ต้นคอน้อง กระซิบที่ข้างหู นี่คือคำพูดจากพี่ถึงน้องครั้งสุดท้าย
จึงเรียกพิเภกเข้ามา อสุราสั่งพลางแล้วร้องไห้
ตัวพี่จะม้วยบรรลัย ดวงใจค่อยอยู่สถาวร
ซึ่งเจ้าจะทำราชการ ใต้เบื้องบทมาลย์พระทรงศร
สิ่งใดอย่าได้อนาทร ผ่อนตามฤทัยพระทรงฤทธิ์
จงอุตส่าห์แสวงหาความชอบ ให้รอบรู้หน้าหลังระวังผิด
จึ่งจะว่าดีมีความคิด ญาติมิตรจะได้พึ่งอนุชา
สั่งพลางผ่าวจิตด้วยพิษศร เร่าร้อนฤทัยยักษา
สิ้นเสียงก็สิ้นชีวา ไปเกิดฟากฟ้าดุษฎีฯ พระราชนิพนธ์ในร.1
พอสิ้นเสียงสั่งพระมหาอุปราชกุมภกรรณแห่งลงกา ก็สิ้นใจ พิเภกไม่สามารถครองสติได้ถลากอดร่างพี่ รำพันอย่างไม่เป็นภาษา