รามเกียรต์170
พระรามสับสนไม่รู้ว่าภาพมังกรกัณฐ์ที่อยู่เกลื่อนท้องฟ้าร่างไหนเป็นร่างจริงกันแน่ จึงถามพญาพิเภกว่าจะทำการศึกต่ออยางไรดี พญาพิเภกกราบทูลโดยปัญญา
“องค์ราม ท่านจงสั่งศรพรหมมาสตร์ ศาตราที่มีชีวิตให้เข้าทำลายร่างที่แท้จริงของมังกรกัณฐ์ แล้วจากนั้นศรสั่งจะทำงานเอง” พระรามไม่มีเวลาตรึกตรองชักพรหมมาสตร์ออกจากแล่งแล้วสงบจิต เอ่ยสั่งศร “พรหมมาสตร์ยอดแห่งอาวุธ เจ้าจงมุ่งตรงเข้าสังหรมังกรกัณฐ์อย่าได้ช้า” แล้วองค์รามประทับศรยิงขึ้นฟ้า พรหมมาสตร์มุ่งตรงเข้าตัดเศียรมังกรกัณฐ์ขาดกระเด็นออกจากร่าง สิ้นใจตกลงมาตายกลางสนามรบ รูปมายาที่เสกไว้หายไปตามวิญญาณที่หลุดลอยของจอมมาร
สารัณทูตยักษ์ม้าใช้กลับเข้าลงกาตรงเข้ารายงานการตายของมังกรกัณฐ์พระนัดดา ว่าได้พลีชีพเยี่ยงกษัตริย์สุริย์วงศ์แล้ว พญาทศกัณฐ์ไม่สามารถทรงองค์ให้ตรงนิ่งไว้ได้ เหงื่อแตกอาบทั่วร่าง “โอ้หลานข้าผู้สามารถในวิชาศรเหนือใครในสามโลก แต่เหตุใดมาเสียชีวิตเพราะมนุษย์เดินดินตัวเล็กๆอย่างน่าอนาจ บัดนี้อินทรชิตก็ยังไม่กลับมาจากพิธีชุบศรหรือจะถึงกาลที่ลงกาจะล่มสลายด้วยมนุษย์ในครานี้” ปาดน้ำตาแล้วตั้งสติว่าจะใช้ใครออกไปขัดตาทัพรออินทรชิตราชบุตร กวาดสายตาทั่วท้องพระโรงก็เห็นแต่เห่ลาเสนาผู้มีอายุมากเกินกว่าจะออกศึก แล้วพลันเหลือบเห็นวิรุญมุขยอดกุมาร จึงกวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ “วิรุญมุขหลานรัก บัดนี้……..”
ขอเพิ่มเติมนะครับ มังกรกัณฐ์มีความเก่งกล้ามากกว่าพญาขรผู้เป็นพ่อด้วยซ้ำ แต่ก็มาตายเพราะศรพระรามจึงทำให้ทศกัณฐ์รู้สึกว่าไม่ต้องเสียเวลาคัดสรรขุนศึกเพื่อออกรบนักหรอก ไม่ต้องคิดถึงความเหมาะสมเรื่องศักดิ์เรื่องฝีมือ ส่งใครออกไปก็ได้เผื่อจะตัดรอนกำลังของพระรามได้บ้าง แล้ววันหนึ่งก็จะถอยทัพกลับแผ่นดินใหญ่ไปเองหรือหากการศึกเนิ่นนานไปเหล่าทหารลิงจะเกิดความเบื่อหน่ายเองเพราะศึกนี้มิใช่ศึกระหว่างลงกาและขีดขินหรือเมืองชมพู ทศกัณฐ์หวังว่าจะสามรถชลอมหายุทธนี้ให้ยาวนานให้มากที่สุดจนเหล่าทหารลิงอยากกลับบ้านจนละทิ้งนาย พระรามก็จะไม่มีใครช่วยแล้วจำต้องถอยกลับอโยธยาไปเอง
พญามารใช้ยุทธศาตร์พิทักษ์เมืองหลวงคือลงกาให้มั่นคง แล้วเชิญขุนศึกจากต่างเมืองมาร่วมรบแบบวันต่อวัน เพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ข้าศึกรุกถึงตัวพระนครลงกา การศึกเช่นนี้เป็นที่นิยมมากในสมัยโบราณ สมัยอยุธยาของไทยก็ใช้การศึกแบบนี้จนกรุงแตกครั้งที่หนึ่ง