
รามเกียรติ์ 110
เดิมทีนิลพัทมีความโกรธแค้นหนุมานอยู่ก่อนแล้ว เพราะหนุมานเคยอุ้มท้าวมหาชมพูผู้ที่นิลพัทนับถือเหมือนปู่ มาถวายพระราม ถือเป็นการไม่ให้เกียรติแก่ราชาแห่งลิงเมืองชมพู จึงคิดจะแก้แค้นอย่างไรดี….. นิลพัทแบกเขาลูกใหญ่สองลูกไว้บนบ่าเหาะมาถึงท่าน้ำที่หนุมานรออยู่ นิลพัทตะโกนว่า
“นี่พญาหนุมานข้าได้ขนหินมาให้ท่านแล้ว เราจะโยนลงไปให้ท่านนะ” หนุมานบอกว่า “ขอให้ท่านส่งมาทีละก้อนนะ” แต่นิลพัทมิฟังเสียงโยนภูเขาใหญ่สองลูกพร้อมๆกัน หนุมานต้องออกแรงรับภูเขาที่โยนมาพร้อมๆกันสองลูก จึงคิดว่า “นี่เจ้านิลพัทมันแกล้งสำแดงเดชแน่ๆ ให้เราต้องมารับหินหนัก เดี๋ยวคอยดู” วันต่อมาหนุมานเนรมิตกายให้ใหญ่โต เหาะไประเบิดภูเขาบ้าง ผูกหินใหญ่แต่ละก้อนไว้ที่เส้นขนตามตัว เหาะกลับมายังจุดจองถนน หนุมานร้องเรียกนิลพัท “นี่ท่านนิลพัท จงเตรียมตัวรับหินจากเรานะ” ต่อจากนั้นหนุมานคว้างหินแต่ละก้อนที่ผูกติดตัวมาอย่างไม่ยั้ง
จนทำให้นิลพัทรับไม่ทัน ตกเกลื่อนตามถนนเต็มไปหมด นิลพัทรับทั้งสองแขน คอหนีบอย่างไรก็ไม่ทัน จึงต้องใช้เท้าช่วยรับก้อนหินที่ประดังกันลงมาจากฟ้า หนุมานเห็นว่านิลพัทใช้เท้ารับก้อนหินจึงโกรธมาก “นี่เจ้าลิงดำ ตอนเอ็งโยภูเขาหนักมาให้ กูก็รับด้วยมือทุกก้อน แต่พอถึงเวลากูโยนหินให้มึงกลับใช้ตีนรับ มึงไม่มีใครอบรมหรือต้องการจะลองเดชกับกู” นิลพัทที่หมั่นไส้หนุมานเป็นทุนอยู่แล้วก็โกรธจัด “มึงหนะสิลิงไร้การอบรม
ทำเป็นแกล้งขนก้อนหินมามากมาย คว้างลงมาจากฟ้าแกล้งให้กูรับไม่ทัน กูก็แค่เอาเท้าช่วยรับ ผิดตรงไหน มึงลูกพระพาย กูก็ลูกพระกาล มา มาวัดกันดูว่าใครจะเก่งกว่ากัน” หนุมานไม่รอช้ากระโดดถีบนิลพัททันที แต่นิลพัทก็ไม่สะเทือนมากนัก กลับโถมตัวเตะต่อยทั่วร่างหนุมาน เมื่อสองยอดกะบี่สู้กัน แผ่นดินจึงไหว เสียงเตะต่อยดังสนั่นไปทั่ว จนสุครีพต้องเข้าห้ามหลานทั้งสองให้แยกออกจากกัน พระรามได้ยินเสียงอึกทึกจากแรงสั่นสะเทือนและจากกองเชียร์ของทั้งสองเมือง จึงใช้ให้พระลักษ์ออกมาดู
พระลักษณ์เห็นลิงดำขาวสู้กันอยู่จึงเรียกให้หยุด “อย่างน้อยเจ้าสองตัวก็หัดเกรงใจพญาสุครีพผู้เป็นใหญ่บ้าง เจ้าทั้งสองตามข้าเข้าเฝ้าพระรามด่วน” ลิงรุ่นจึงหยุดตีกันเดินตามพระลักษณ์ แต่ยังตาขวางไม่มองหน้ากัน