รามเกียรติ์ 189
ชมพูพานและเหล่าลิงที่ตามมาตกใจเมื่อเห็นนายตนนอนนิ่งไปอีกคน ต่างร้องไห้เสียใจเพราะคิดว่าสิ้นนายซะแล้ว จนลิงเล็กใหญ่เป็นลมสลบแน่นิ่งตามกัน สารัณทูตที่แอบซุ่มอยู่เมื่อเห็นสองมนุษย์และเหล่าวานรแน่นิ่งไปกันหมด รีบเข้าเมืองทูลแก่พญาทศกัณฐ์ว่าบัดนี้ศัตรูเสียชีวิตกันทั้งกองทัพแล้ว นอนตายกันอยู่ที่สนามรบไม่มีเหลือชีวิตรอดเลย
พญาทศกัณฐ์ดีใจยิ่งนัก ตบทั้งยี่สิบมือฉาดใหญ่ ภูมิใจที่ลูกชายทำการได้สำเร็จ บัดนี้นางสีดาคงจะไม่มีข้ออ้างที่จะปฏิเสธตนอีกแล้ว แต่ต้องทำให้นางเชื่อว่าพระรามพระลักษณ์ตายอย่างราบคาบ เมื่อนั้นนางก็จะต้องรับรักตนอย่างแน่นอน “มโหทรขุนเสนีของข้า เจ้าจงเตรียมบุษบกแก้วไว้ให้พร้อม แล้วไปเชิญแม่สีดาให้เสด็จไปดูศพสามีตนที่สนามรบ แล้วนำตัวกลับมา ข้าจะปลอบใจนางด้วยการให้ตำแหน่งมเหสี เป็นแม่เมืองลงกาเคียงข้างข้า… ไปเจ้าจงรีบไป” มโหทรกราบแล้วถอยออกไปที่สวนขวัญ แจ้งความแก่นางตรีชาดาพระพี่เลี้ยงว่าเจ้าเหนือหัวสั่งให้พานางสีดาไปดูศพพระราม (ตรีชาดาคือชายาของพิเภก เมื่อสามีถูกขับตนและลูกสาวถูกถอดยศมีหน้าที่คอยดูแลนางสีดาในสวนขวัญ)
ถึงแม้ตรีชาดาจะเป็นนางยักษ์แต่เนื่องจากความใกล้ชิดและหัวอกคนห่างสามีเหมือนกัน นางตรีชาดาจึงมีความผูกพันกับสีดาอย่างยิ่ง อีกเหตุผลหนึ่งที่ทศกัณฐ์ใช้ให้น้องสะใภ้มาดูแลนางสีดาเพราะในวังหลวงของพญายักษ์มีนางสนมมากหน้าหลายตา มาจากเผ่าพันธุ์ที่หลากหลาย ต่างมุ่งทำตัวให้ก้าวหน้าสร้างความชอบเพื่อให้ต้องตาพญาทศกัณฐ์ จึงต้องกำจัดเสี้ยนหนามเช่นนางสีดาให้พ้น ตรีชาดาคือนางอสูรอาวุโสที่พอจะมีบารมีสามารถปกป้องสีดาได้บ้าง
ตรีชาดารู้สึกตกใจและอึดอัดไม่รู้จะบอกข่าวร้ายแก่สีดาอย่างไร เพราะสงสารนางมนุษย์ที่รักเหมือนลูกอย่างสุดหัวใจ บางครั้งนางหลงรักสีดาผู้เรียกนางว่า “แม่” มากกว่าเบญกายซะอีก “โถสีดาลูกสาวผู้อ่อนโยนของแม่ เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกเจอเรื่องร้าย ร้ายซะที เมื่อเห็นเจ้าร้องไห้ครั้งใดแม่ใจแทบจะขาด”
นางตรีชาดากลั้นใจแล้วเดินเข้าไปในพลับพลาอย่างไม่ใยดีต่อมโหทรผู้ทูลเชิญเสด็จ นางยักษ์เฒ่าก้มลงกราบซบหน้าที่ตักสีดา “แม่ตรีชาดาทำไมถึงร้องไห้ แม่มีอะไรบอกมา สีดาจะช่วยแม่เอง” ตรีชาดาปาดน้ำตาแล้วทูลว่า…