รามเกียรติ์ 202
ยักษ์หนุ่มรุดตรงเข้ากราบที่ตักผู้เป็นแม่ เอาหน้าซุกเท้าของแม่ไว้แล้วร้องไห้จนตัวโยน นางมณโฑเข้าลูบหลัง โอบกอดถามลูกรัก “ลูกแม่ เล่าให้แม่ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น” มหาอุปราชแห่งอาณาจักรมารบัดนี้กลับสู่การเป็นลูกชายตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของแม่อีกครั้ง ครานี้อินทรชิตไม่ต้องปาดน้ำตา ไม่ต้องกลั้นสะอื้น เพราะเธอคนนี้คือผู้เดียวในโลกที่สามารถรับฟังทุกปัญหา ยอมรับได้กับทุกความพ่ายแพ้ “แม่จ๋า ลูกได้ออกไปทำพิธีชุบตัวแต่ถูกเจ้าลักษณ์มันทำลายพิธี มิหนำซ้ำยังหักล้างอาวุธของลูกอย่างสิ้นซาก กองทหารติดตามก็ถูกมันฆ่าไม่เหลือรอด ลูกจึงหักด่านศัตรูเข้ามากราบลาแม่และเสด็จพ่อ ก่อนที่จะออกไปทำสงครามเป็นครั้งสุดท้าย”
เพียงได้ยินชื่อพระลักษณ์ นางมณโฑหนาววูบไปทั้วร่างเพราะทุกศาสตราของอินทรชิตนั้นได้รับมาจากเหล่าเทพเบื้องสูง นางพยายามที่จะลืมว่าพระรามและพระลักษณ์คืออวตารของพระนารายณ์ บัดนี้คือจุดจบของลูกชายนางแล้วหรือ “ไม่แม่จะไปคุยกับพ่อเจ้าเอง…มา..รณพักตร์มากับแม่” นางมณโฑคว้ามือลูกชายอย่างว่าง่ายเหมือนเด็กเล็กๆ มุ่งหน้าสู่พระมหาปราสาท
(จากจิตกรรมผนังวัดพระแก้วห้องที่ 80 ได้เล่าคล้ายๆกันแต่จะตากต่างกันที่ เมื่ออินทรชิตหนีกลับมาลาแม่ นางมณโฑเห็นลูกได้รับบาดเจ็บ นางจึงนึกขึ้นได้ว่าพระแม่อุมาเคยให้พรไว้ น้ำนมทิพย์ของนางสามารถสมานแผล รักษาพิษทุกชนิด มณโฑจึงให้อินทรชิตกินนมจากกายตน จนศรที่ปักติดกับตัวหลุดหมด แผลจ่างทั่วร่างก็หายเป็นปกติ แล้วจากนั้นก็นำอินทรชิตเข้าเฝ้าทศกัณฐ์ต่อไป)
พญาทศกัณฐ์ประทับอยู่บนรัตนบัลลังก์สีดำสนิท รอนับวันที่อินทรชิตจะชุบตัวเสร็จ แล้วจะได้ออกไปฆ่าพี่น้องรามลักษณ์ให้จบเรื่องซะที
อินทรชิตกราบผู้เป็นพ่อ พอจะเริ่มยอพระเกียรติตามราชประเพณีนางมณโฑก็ชิงทูลก่อน “ทูลท้าวเธอปิ่นลงกา อันอินทรชิตลูกเราได้ประกอบพิธีชุบตัวที่เขาจักวาล แต่ศัตรูมิหลงกลตามตีจนเสียพิธี เสียพล เสียม้า เสียรถ แถมมันยังทำลายเทพอาวุธต่างๆของลูกจนหมดสิ้น จนลูกของเราหมดปัญญา ขืนสู้ต่อจะพาลเสียชีวิตกลางสนามรบ ขอให้เสด็จพี่ไตรตรองคืนสีดากลับสู่สามีนางเพื่อประโยชน์สุขของชาวลงกาต่อไป”
เมื่อทศกัณฐ์ได้ยินคำขอจากมณโฑก็โกรธหนักหนา “มณโฑเทวี เจ้าคิดหรือว่าข้าจะไม่รู้ทันเจ้า นี่คงหึงหวงกลัวข้าจะแต่งตั้งแม่สีดามียศฐาเกินหน้าเจ้า ทำเป็นพูดว่าชาวลงกาจะเดือดร้อน ตัวเองนั่นแหละกลัวจะตกอับ ถ้ารักลูกมากก็อุ้มชูเก็บไว้เองละกัน ตัวกูจะออกศึกเอง” นางมณโฑได้แต่ร้องไห้เพราะเป็นห่วงลูก เพราะน้อยใจทศกัณฐ์ผู้หน้ามืดตามัวหลงผู้หญิงจนยอมแม้แต่ชีวิตลูกชาย นางได้แต่ร้องไห้จนเป็นลมสลบไป