รามเกียรติ์ 204
เมื่ออินทรชิตถึงยังวังของตนพบนางสุวรรณกันยุมาผู้คอยอยู่ ยักษ์หนุ่มเข้าสวมกอดภริยาร้องไห้ตัวโยนอย่างไม่อายใคร ผู้สามีกลั้นน้ำตาแล้วระบายความใน “วันนี้พี่แพ้อย่างราบคาบ แพ้แก่มนุษย์ตัวเล็ก ไอ้พวกไร้เกียรติ ไร้อารยะ มันทำลายพิธีชุบตัวของพี่ มันฆ่าร้างกองทัพที่ยิ่งใหญ่ของเราอย่างง่ายดาย ทุกสรรพอาวุธที่พี่ส่งออกไปมันหักหาญได้ทั้งสิ้น ดูสิ ดูนี่คือแผลจากอาวุธที่มันฝากไว้ตลอดทั่วร่างพี่ พี่รู้ดีว่าพี่หมดทางรบ ไร้ทางสู้ต่อมนุษย์ผู้นั้น พี่จึงทิ้งศึกมาลาเสด็จพ่อ ท่านแม่ และเจ้าอันเป็นที่รัก โถน้องนางของพี่เจ้าต้องเลี้ยงดูลูกทั้งสองตามลำพังซะแล้ว
เจ้าจงฝากตัวกับท่านแม่ให้เป็นเกราะคุ้มครองตัวเจ้าและลูกๆซะ พี่ฝากน้องดูแลฝูงนางสนมเหล่านี้ด้วย มามะยามลิวัน มาสิกันยุเวก มาให้พ่อกอดที…” อินทรชิตขัดตะหมาดนั่งเอาลูกทั้งสองขึ้นตักหอมแก้มซ้านขวา และบรรจงจูบที่หน้าผากของบุตรทั้งสอง เป็นการจูบสุดท้ายจากพ่อพลางเภาวนา “ขอให้ลูกข้าจงมีชีวิตที่ดี แคล้วคลาดจากอันตรยทั้งปวง หัวใจของพ่อจะอยู่ที่หน้าผากของเจ้าทั้งสองตลอดไป”
นางสุวรรณยุมาผู้บัดนี้ร้องไห้อย่างหัวใจสลายได้แต่กอดข้อเท้าพระสวามีไว้ “อย่าเลยเสด็จของน้อง อย่าไป ชะลอการศึกนี้ออกไปสักสามราตรี ให้พระเคราะห์ร้ายๆเคลื่อนออกจากชะตาสักหน่อยเถอะ” อินทรชิตบ่ายหน้าหนี “จะช้าเร็ว องค์พรหมได้ลิขิตชะตาของพี่ไว้แล้ว ทุกชีวิตมีเกิดก็ต้องตาย พี่เป็นหน่อเนื้อเชื้อพรหมวงศ์ ท่านคงปราณีต่อพี่บ้าง หากพี่ตายจงอย่าเสียดายเพราะเจ้าก็รู้ดีว่าพี่ตายเพื่อใคร….”
เสียงสะอื้นจากเจ้านายและนางกำนัลดังสนั่นไปทั่วท้องพระโรงน้อย อินทรชิตกอดภรรยาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสะบัดหน้าเดินออกจากวัง ปลุกใจตนให้ฮึกเหิมแล้วประกาศสั่งจัดทัพก้อง “กาลจักรเสนาเรา เจ้าจงจัดทัพม้า เกณฑ์ช้างและไพร่พลอย่าให้ขาด ข้าต้องการจะเดินทัพทันที”
แต่นี่ดูเหมือนเป็นครั้งแรกของกองทัพลงกาที่ไม่สามารถเกณฑ์ทหารได้ครบตามบัญชีเพราะผู้ชายในพระนครต่างหนีหลบซ้อนไม่ยอมออกศึก นายสัสดีต้องลากเอาพวกที่หลบซ้อนมาเคี่ยนแล้วบังคับให้เข้าขบวนพล
เมื่อได้เวลาอันควรอินทรชิตชำระกายแล้วเข้ากราบลามณโฑผู้มารดา ขออโหสิกรรมต่างๆ