รามเกียรติ์ 205
ครั้นถึงน้อมเศียรบังคมบาท พระชนนีธิราชยักษา
ทูลว่าลูกรักจักขอลา ยกหมู่โยธาพลากร
ออกไปรณรงค์ด้วยพวกพาล ยังเนินจักรวาลสิงขร
พระองค์ค่อยอยู่สถาวร อย่าทุกข์ร้อนโศกาอาลัย
อันตัวของลูกครั้งนี้ ที่จะรอดชีวีนั้นหาไม่
แม้นไม่ประมาทสิ่งใด ให้เคืองใต้เบื้องบาทา
ด้วยกายวาจามโนกรรม ซึ่งจะนำให้ทุกข์ไปภายหน้า
พระแม่เจ้าจงได้เมตตา อย่าให้มีเวราแก่ลูกรัก
ทูลพลางสะท้อนถอนใจ อาลัยพ่างเพียงอกหัก
ชลนัยน์ไหลลงอาบพักตร์ ขุนยักษ์แสนโศกโศกีฯ พระราชนิพนธ์ในร. 1
นางมณโฑได้แต่กอดลูกมิอาจกล่าวอะไรได้มากกว่า “เสียดาย” นางสุวรรณยุมาตามมาส่งถึงราชรถ สองนางกษัตริย์ร้องไห้ปานจะขาดใจ อินทรชิตสั่งให้โลทันออกรถศึกทันทีแต่เหมือนเกิดรางร้ายต่างๆนาๆ เช่น ยักษ์สารถีโลทันหน้ากลับกลายเป็นลิง สิงห์เทียมรถหน้ากลายเป็นม้า ลมกันโชกพัดตีหน้าดั่งหลงทิศ
เสีงโห่ฮาของเหล่าทหารก็เหมือนเสียงร้องไห้ แร้งกาโฉบเกาะธงชัย นกไม่ร้อง เครื่องสูงประดับขบวนมีควันลุกเหมือนไหม้ไฟ เมื่อขบวนเคลื่อนออกนอกราชฐาน พญามารเห็นยอดปราสาทหลวงก็ถอนใจ ถวายความเคารพเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นขุนมารบ่ายหน้านำทัพสู่เขาจักรวาล
พระลักษณ์ยินดียิ่งเมื่อเห็นอินทรชิตยกทัพกลับมา สั่งให้ทหารเฝ้าระวังอย่าวู่วาว อินทรชิตมิรอให้คลีฝุ่นจาง บัญชาให้ทหารกล้าบุกกองทัพวานรทันที แต่บัดนี้ทหารยักษ์เกิดความเกรงกลัวลิงตัวเล็กๆถึงที่สุด