รามเกียรติ์ 216
ทศกัณฐ์เข้าเมืองชำระร่างทายาสมานแผลที่มีอยู่ทั่วร่าง ปวดไปทั้งกาย เจ็บทั้งใจ คิดถึงน้อง คิดถึงลูก นึกถึงหลาน ผุดลุกนั่งคิดซับซ้อนว่าจะหาใครมาช่วยดีเพราะต้องยอมรับว่าบัดนี้พละกำลังของตนถอยไปมาก จำเป็นที่จะต้องมีผู้ช่วยกำจัดมนุษย์ออกไปจากลงกา ด้วยปัญญาอันหลักแหลมพญาทศกัณฐ์นึกถึงเพื่อรักที่ชื่อ มูลพลัม อุปราชนครปางตาล พญามารขยับตัวขึ้นนั่งตรงเรียกเรี่ยวแรงให้กลับมาอีกครั้ง “เปาวนาสูรเสนาข้า เจ้าจงร่างสาส์นส่งไปเชิญพญามูลพลัม* มหาอุราชเมืองปางตาลให้มาช่วยการศึกขับไล่เหล่ามนุษย์วานรให้สิ้นลงกา” (มูลพลัม หน้าสีเขียว มีสี่หน้า สวมกระบังหน้า เป็นน้องท้าวสหัสสเดชะผู้เป็นเจ้าเมืองปางตาล)
เปาวนาสูรร่างจดหมายให้นายอย่างรู้ใจ และรู้ควรแก่พระฐานะของผู้รับ พอร่างเสร็จเสนามารใส่แผ่นสาส์นทองคำไว้ในกล่องอันประดับด้วยพลอยอันวิจิตรแล้วสั่งต่อให้สองม้าเร็วนามว่า กาลสูร และ อัศดรให้ถือกล่องราชสาร์นนี้รี่ตรงไปยังนครปางตาล สองเสนายักษ์มิรอช้ารีบถวายบังคมขึ้นม้าควบฝ่าดงป่าจนถึงเมืองปางตาล พอถึงประตูเมืองสองเสนาแห่งลงกาชีราชสาส์นขึ้นเหนือหัวแล้วแจ้งให้นายประตูเมืองปางตาลทราบถึงภาระกิจตน เสนาเมืองปางตาลรีบเข้ามาเชิญทูตลงกาเข้าเฝ้านายตน พญามูลพลัมประทับเป็นสง่าบนแท่นกลางปราสาทแห่งอุปราชเมืองปางตาล สองม้าเร็วแห่งลงกาถวายความเคารพ ทูลว่าพญาทศกัณฐ์นายตนใช้มาถวายราชสาส์น มูลพลัมยินดียิ่งนักที่เพื่อนยังนึกถึงเพราะขณะนี้ทศกัณฐ์เปรียบเสมือนองค์จักรพรรดิแห่งหมู่ยักษ์ ยังอุตส่าคิดถึงตนเห็นต้องมีเรื่องใหญ่แน่ๆ จึงให้เสนาคนสนิทรับกล่องราชสาส์นแล้วเปิดออกดู เนื้อความมีอยู่ว่า
ราชสารทศเศียรสุริยวงศ์ ผู้พงศ์พรหมเมศนาถา
เป็นจอมมงกุฎลงกา มายังองค์พระสหายรัก
อันสถิตยังมงคลสถาน อุปราชปางตาลอาณาจักร
บัดนี้ลงกากรุงยักษ์ มีหมู่ปรปักษ์ปัจจามิตร
คือมนุษย์ลักษณ์รามอหังการ์ คุมพลโยธาอกนิษฐ์
ล้วนเหล่าวานรมีฤทธิ์ ข้ามมารบชิดติดพัน
เคี่ยวข้าด้วยการรณรงค์ สุริย์วงศ์อสุราอาสัญ
อันพญาไมยราพกุมภกรรณ ทั้งอินทรชิตนั้นก็บรรลัย
ตังเรายกพลออกรอนราญ จะหักหาญเอาชัยก็ไม่ได้
ครั้งนี้ไม่มีผู้ใด ที่ร่วมใจปรึกษาสงคราม
ขอเชิญพระสหายคู่ชีวิต ผู้เรืองฤทธิ์แกล้วหาญชาญสนาม
มาช่วยคิดฆ่าลักษณ์ราม ดับความทุกข์ร้อนในลงกาฯ พระราชนิพนธ์ในร. 1
จะเห็นได้ว่าในราชสารของทศกัณฐ์มิได้พูดถึงสาเหตุของสงครามนี้เลย ไม่มีคำว่า “สีดา” สักคำเพราะทศกัณฐ์หวังเบี่ยงเบนประเด็นว่าฝ่านมนุษย์พาลิงมารุกรานเมืองยักษ์ จนชาวยักษ์เสียเกียรติ ทำให้ประชากรยักษ์ไม่สามารถทนให้พวกมนุษย์ตัวกระจิดกับลิงป่ามาหยามถึงแผ่นดินได้ ในสาส์นเชิญมูลพลัมมาเพียงปรึกษามิใช่ให้มาออกศึก