รามเกียรติ์ 249
วันรุ่งขึ้น พญาทศกัณฐ์ออกสู่มหาสภาอสูรอย่างเคย สิ่งแรกที่ทำคือกวักมือเรียกเปาวนาสูรผู้รู้ใจให้เข้ามาใกล้ “เปาวนาสูร ผู้ที่ข้าไว้ใจที่สุด เจ้าจงนำไพร่พลไปที่เชิงเขานิลกาลา ขุดอุโมงให้ลึกพอที่ข้าจะเข้าไปทำพิธีชุบตัว อย่าให้ใครรู้ว่าอุโมงนี้อยู่ที่ไหนอย่างเด็ดขาด” เปาวนาสูรยักษ์ผู้ไม่เคยแพร่งพรายความลับของนายถอยออกมาอย่างราบเรียบบที่สุด เปาวนาสูรขึ้นม้านำกองมหาเล็กหลวงที่ถือตะกร้าอุปกรณ์ จอบเสียบอย่างครบมือ ลัดเลาะตัดเข้าป่าถึงเนินนิลกาลาคิรี มือขวาแห่งจอมอสูรสั่งให้ทหารขุดอุโมงให้รโหฐานเพื่อให้นายได้ประกอบพิธีชุบองค์อย่างสะดวกสบาย เหล่ามหาเล็กเร่งขุดด้วยจอบเสียมด้วยสรรพกำลังที่แต่ละตนมี ขุดเป็นอุโมงค์ลึกเข้ารอดผ่านเขานิลกาลาอย่างรีบเร่ง
เหล่าทหารแห่งลงกาตั้งใจทำภาระกิจธรรมดาอันดูเหมือนจะต้อยต่ำด้วยความเต็มใจ เพื่อนายผู้เป็นเจ้าแห่งอสูรพงศ์ ในไม่ช้าอุโมงก็สำเร็จ เปาวนาสูรยังสั่งให้ตกแต่งภายในอุโมงด้วยการตั้งบัลลังก์ใหญ่พอที่จะให้นายได้ประทับอย่างสะดวกสบาย วางเครื่องสูงอย่างถูกที่ ตบแต่งเพดานด้วยพู่พวงระย้า ตั้งเครื่องบูชาดอกไม้เจ็ดสี ตั้งหม้อทองที่บรรจุน้ำใสสะอาดอย่างเต็มพอดี เพื่อท้าวเธอจะได้ทำพิธีชุบตัวได้อย่างลุล่วงด้วยดี ก่อนจะกลับไปหานายเสนามารสั่งให้ทหารช่วยกันยกหินใหญ่มาตั้งไว้ที่ปากถ้ำ
เมื่อได้เวลาดี ยามตรงฤกษ์พญาทศกัณฐ์ออกจากเสร็จสรงน้ำใหม่ๆ ตัวหอมด้วยเกสรนาๆชนิด ผิวพรรณหมดจรด แต่งองค์ด้วยเครื่องทรงกษัตริย์ปางออกพรต เหล่าอำมาตร์ฝ่ายปกครองหมอบอยู่ฝั่งซ้าย นายพลกำกับทหารหมอบอยู่ฝั่งขวา เท้าเธอเสด็จขึ้นรถทรง เมื่อทุกอย่างพร้อมพญายักษ์ตะโกนก้อง “เลิกขบวน ไม่ต้องมีใครตามมา ข้าจะไปกับเปาวนาสูรและสารถีเพียงลำพัง….” จากนั้นทรงกระซิบให้คนสนิทอย่างเปาวนาสูรนำทหารตามเสด็จเท่าที่เหมาะควร
เมื่อมาถึงเชิงเขานิลกาลา ทศกัณฐ์พอใจเมื่อเห็นทำเลที่ตั้งอุโมงพิธีของตนเรียบร้อยดั่งใจนึก พญายักษ์นิ่งเงียบหันพระพักศ์และพยักหน้าให้เปาวนาสูรเบาๆ เสนามารทรุดตัวก้มลงกราบหน้าแนบพื้น เหล่าทหารติดตามมึนงงทรุดตัวกราบตามหัวหน้าตน สำหรับเปาวนาสูรกริยาเล็กๆจากทศกัณฐ์นี้คือความหมายอันยิ่งใหญ่ เสนาบดีรู้จักนายของตนดี เพียงแค่ขยับองค์เปาวนาสูรก็รู้ว่าท่านต้องการอะไร การพยักหน้าน้อยๆนี้คือกริยาชื่นชมอันจริงใจจากนาย นายแสดงความพอใจต่อคนสนิทอย่างเป็นอันรู้กัน ทศกัณฐ์มักมอบคำหวานและกริยาเป็นกันเองแด่ผู้เป็นมิตร ผู้เป็นญาติสนิท แต่ก็เมื่อท้าวเธอต้องการผลประโยชน์ใดซะอย่าง เปาวนาสูรเรียกถ้อยคำหอมหวานเหล่านั้นว่า “ของกำนัลแด่ผู้มาเยือน” แต่สิ่งที่อสูรผู้รับใช้เก่าแก่ตื้นตันทุกครั้งคือคำชมด้วยความเงียบ….แต่เป็นความเงียบที่มาจากใจ
ทศกัณฐ์ปลดเครื่องทรงกษัตริย์ใส่พานที่เปาวนาสูรทูนรออยู่ข้างองค์ เสด็จลงแม่น้ำหน้าเขานิลกาลา สรงน้ำจนสดชื่นขึ้นมาผลัดองค์ชุดทรงศีลแล้วมุ่งตรงเข้าสู่อุโมงทันที “เปาวนาสูรยอดขุนพลข้า อย่าให้ใครรู้ว่าข้าอยู่ที่ไหน จงปิดปากถ้ำให้แน่นหนา ตลอดเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืนนี้เจ้าอย่าให้ใครรบกวนเด็ดขาด…” แล้วทศกัณฐ์ก็เดินเข้าอุโมงอย่างสำรวมด้วยสมาธิ เปาวนาสูรสั่งให้ทหารกลิ้งหินใหญ่มาปิดปากถ้ำแล้วกลบดินเกลี่ยทรายให้หินปิดปากถ้ำจนแน่นหนาที่สุด แล้วสั่งเหล่าทหารหันกลับลงกาทันที เมื่อทหารจากไปแล้วแล้ว พญาทศกัณฐ์ผู้อยู่ในอุโมงยืนท่องคาถามารได้เจ็ดคาบ เสกหินใหญ่ลอยตอกลงดินอีกสามครั้งจนแน่ใจว่าฝังแน่นพอ มั่นใจว่าแม้แต่ผู้ทรงพลังอย่างพญาครุฑก็ไม่สามารถขยับก้อนศิลานี้ได้ แล้วพญามารก็เสด็จขึ้นบันลังก์บริกรรมคาถาอย่างตั้งใจ
ฝ่ายพระรามแปลกใจที่วันนี้ไม่ได้ยินเสียงโห่ฮาท้ารบของเหล่าอสูรตามกิจวัตร เหล่าขุนลิงต่างเตรียมตัวจะออกรบเช่นที่คุ้นชิน พระอวตารจึงถามพญาพิเภกว่าเกิดอะไรขึ้นในลงกา เหตุใดจึงไม่มีอสูรตนใดแต่งทัพมาท้ารบหรือจะเป็นกลลวงอะไรอีก พิเภกนิ่งเพียงครู่กลั่นใจตอบราชามนุษย์ “ไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นในลงกา แต่จะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับกองทัพพระองค์เป็นแน่ เพราะบัดนี้พญาทศกัณฐ์ได้ทำพิธีชุบตัวเพียงลำพัง ณ เขานิลกาลา หากครบกำหนดเจ็ดวัน พิธีนั้นจะสำเร็จแล้วอย่าว่าแต่อาวุธใดๆจะระคายผิวอสูรตนนี้เลย ศาตร์อาวุธแห่งเทพก็ยังไม่สามารถพิชิตพญามารตนนี้ได้…” พระรามมีสีหน้ากังวลมากกว่าครั้งก่อนๆ “พญาพิเภกผู้เป็นน้องทศกัณฐ์ หากท่านทราบวิธีแก้ไขพิธีนี้จงบอกเรา” พิเภกมีสีหน้าหนักใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “หากพญายักษ์ทำพิธีสำเร็จ มีร่างกายเป็นเพชรแล้วจะไม่มีใครสามารถเอาชนะได้เลย ทางเดียวที่จะทำได้คืออย่าให้ทศกัณฐ์ทำพิธีชุบตัวสำเร็จ… ข้าแต่องค์ราม ท่านจงใช้ให้สุครีพราชาแห่งวานร หนุมานบุตรแห่งวายุเทพ และนิลนนบุตรแห่งพระเพลิง เข้าทำลายพิธีชุบตัวของจอมมารแต่โดยเร็ว ก่อนที่จะสายเกินแก้ ส่วนวิธีการทำลายนั้นกระหม่อมเชื่อว่าจอมศักดาทั้งสามสามารถลุล่วงได้อย่างมิยากเย็นนัก” พระรามได้แต่สงบนิ่ง ผินพักตร์มาทางพญาสุครีพเพื่อสื่อว่า “จงทำตามที่พิเภกบอกเถิด” พญาสุครีพ หนุมาน และนิลนน ถวายบังคมลาแล้วเหาะสู่เขานิลกาลา (ที่น่าสนใจคือเหตุใดภาระกิจนี้พิเภกไม่เลือกทูลให้ใช้องคตและไม่บอกว่าภาระกิจนี้ต้องทำอย่างไรดั่งเคย)