รามเกียรติ์ 250
เมื่อสามกระบี่ร่อนลงยังเนินนิลกาลาคิรี ได้สำรวจดูชั่วครู่ก็พบหินใหญ่ตั้งอยู่บริเวณเชิงเขามีรูปักษณ์ผิดธรรมชาติ ทั้งสามแน่ใจว่านี่คือปากอุโมงที่ทศกัณฐ์ทำพิธีชุบตัวอยู่เป็นแน่ แต่ทั้งสามจะออกแรงขยับหินใหญ่นี้อย่างไรก็ไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย สามขุนกระบี่มั่นใจว่าพญามารจะต้องสะกดหินก้อนนี้ให้ฝังลึกด้วงเวทย์มนต์แน่ๆ
ขณะที่หนุมานและนิลนนปาดเหงื่ออยู่นั้นสุครีพคิดขึ้นมาได้ “หินนี้ถูกตรึงแน่นไว้ด้วยมนต์ เพราะฉะนั้นต้องล้างมนต์สินะ… หนุมานหลานจงกลับไปถามพญาพิเภกสิว่าจะทำอย่างไรดี” แล้วบุตรแห่งลมก็เหาะขึ้นฟ้ากลับตรงลงที่หน้าค่ายพระราม เดินเข่าเข้าถวายบังคมแบบเร็วๆ แล้วถามพญาพิเภก
“พระน้าท่านข้าจะทำอย่างไรจึงจะขยับหินที่ปิดปากอุโมงนั้นได้” พิเภกตอบทันทีว่า “หลานเรา อันศิลานั้นถูกตรงด้วยเวทย์มนต์มาร หากนำน้ำล้างเท้าสตรีมารดลงก็จะทำให้ฤทธิ์นั้นเสื่อมลง” หนุมานกราบขอบคุณพิเภกผู้ที่ตนนับถือเสมอสุครีพผู้เป็นน้าและเป็นพ่อตาในเวลาเดียวกัน หนุมานมุ่งกลับมาปรึกษาพญาสุครีพและนิลนนที่ปากอุโมง “เราจะไปหาน้ำล้างเท้านางใดดีหนะนี่” หนุมานนึกขึ้นได้จึงเหาะขึ้นฟ้าเข้าลงกาทันที
หนุมานร่อนลงยังตำหนักของนางเบญกาย เมื่อสายตานางยักษ์สาวเห็นร่างขาวผ่องของคนรักเข้ามาในตำหนัก นางเบญกายไม่เชื่อสายตาตนเอง ได้แต่ทรุดตัวลงกราบแทบเท้าสามีผู้ที่นางฝากใจไว้ตั้งแต่คราวสีดาแปลงลุยไฟ “ท่านพี่ผู้สามีข้า มาหาน้องจริงๆด้วย”
หนุมานเข้าประคองอสุราสาวผู้ที่ตนเคยใกล้ชิด แต่ยังไม่ทันพูดอะไรบุตรีแห่งพิเภกก็เบือนหน้าหนีเล็กน้อยเชิงตัดพ้อ “คงมีกิจธุระจะใช้หละสิ พี่จึงฝืนใจมาหาน้อง…”