รามเกียรติ์ 252
ทศกัณฐ์เสียพิธีเพราะการรบกวนของสามวานร แต่ก็ไม่เจ็บใจเท่าการต้องทนเห็นภรรยาถูกย่ำยีต่อหน้าต่อตา พญายักษ์ช้อนร่างมณโฑที่ร้องไห้จากความอายเข้าปราสาทแล้ว บรรจงวางนางอันเป็นที่รักลงบนแท่น ก่อนจากพญามารบรรจงจูบที่หน้าผากอย่างทะนุถนอม พญามารเดินออกมาอย่างราบเรียบโดยปล่อยให้แม่เมืองลงกาพักผ่อนทั้งใจกายโดยมีนางกำนัลคอยพัดวีถวายงานอย่างมิขาด
เอนองค์ลงเหนือบรรจถรณ์ พระกรก่ายพักตร์ยักษี
นึ่งนึกตรึกไปด้วยไพรี ทวีทุกข์รุมรึงตะลึงกาย
ให้อัดอั้นตันใจเจ็บจิต ดั่งปืนพิษติดทรวงไม่รู้หาย
ด้วยเสียรักสุดแค้นแสนอาย ตรีโลกทั้งหลายจะไยไพ
แต่นอนนิ่งกลิ้งกลับกับเขนย จะสรงเสวยโภชนาก็หาไม่
จนสิ้นแสงสุริโยอโณทัย ภูวไนยไม่ออกเสนาฯ พระราชนิพนธ์ในร.1
ครั้งนี้ดูเหมือนทศกัณฐ์จะเสียใจเป็นที่สุด เป็นความแค้นที่อยู่ลึกๆในใจเพราะที่ผ่านมาก็เสียทั้งไพร่พลทั้งช้างม้า ตลอดจนฃีวิตของลูก หลาน เพื่อสนิท ราชาอสูรได้แต่นอนเงียบเอามือก่ายหน้าผากพลิกตัวไปมาไม่ตรัส ไม่เสวยอาหารหรือเรียกใช้นางในเพื่อการหย่อนองค์อย่างเคย แม้กระทั่งงดออกว่าราชการอย่ามิเคยเกิดขึ้นมาก่อน เหล่านางกำนัลก็ได้แต่หมอบรอถวายงานอยู่ทั้งสองข้างโดยมิมีนางใดกล้าเอ่ยปากเพราะกลัวจะทรงกริ้ว
ทศกัณฐ์ได้แต่คิดทบทวนไปมาถึงสาเหตุแห่งความพ่ายแพ้และก็มาตกที่ตัวการเดียวนั้นคือ “พิเภก” น้องที่ตนเลี้ยงดูมาอย่างดี น้องที่พ่อฝากไว้ให้ดูแล น้องที่ตนคอยปกป้อง แต่บัดนี้น้องรักกำลังจะชักให้ศัตรูมาล้างวงศ์พรหมซะแล้ว
โอ้อนิจาพิเภกเอ๋ย กระไรเลยไม่คิดถึงวงศา
เสียแรงร่วมท้องกันมา ควรหรือนับว่าผู้อื่นดี
แต่คิดคิดก็แสนสุดคิด กลุ้มจิตร้อนใจดั่งไฟจี่
ไม่สนิทนิทราในราตรี จนรวีส้องฟ้าสุธาธารฯ พระราชนิพนธ์ในร. 1