รามเกียรติ์ 265
หลังจากที่เล่าที่มาของตนนางวานรินไล่ให้หนุมานไปให้พ้นถ้ำ แต่ลึกๆก็ยังหวังว่ามานพหนุ่มนี้คือผู้ที่นางคอย คอยทหารเอกของพระนารายณ์ที่ชื่อว่า “หนุมาน” เพื่อจะได้บอกทางแล้วจะได้พ้นจากคำสาปเสียที
แต่ในฉบับของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีทรงนิพนธ์ย้ำว่า นางวานรินต้องช่วยบอกทางและร่วมเสน่หากับหนุมานจึงจะพ้นคำสาป ไม่ใช่แค่ชี้ทางเฉยๆ
๏ ฝ่ายข้าก็เห็นสุดที ชิเจ้าคนดีมุสา
อย่าโป้ปดคดคิดเจรจา ไม่สบายวิญญาณ์อย่ายายี
ซึ่งข้าจะคืนยังสถาน ต่อพระอวตารรังสี
เธอปราบอรินไพรี ใช้ขุนกระบี่หนุมานมา
ติดตามอสุระผู้หนี ข้านี้ได้ร่วมเสน่หา
หนึ่งข้าได้แจ้งกิจจา ข้าจึ่งจะพ้นสาปไป
เจ้าอย่าล่อเลี้ยวลวงกัน ข้าคนสำคัญไม่ได้
ฝ่ายข้าเจ่าจุกทุกข์ใจ เซ้าซี้อยู่ไยไม่เข้ายา
ฯ ๑๔ คำ ฯ
หนุมานได้ยินชื่อของตนเองก็ดีใจยิ่ง ขยับเข้าใกล้นางที่หมายปองแบบประชิดตัว “วานริน พี่นี่แหละคือหนุมานที่แม่หญิงรอคอย องค์รามาวตารใช้ให้พี่ออกติดตามวิรุญจำบัง แล้วมันไปทางไหนวานดวงใจบอกพี่ที” นางฟ้าวานรินถอยห่างแบบไม่อยากจะเชื่อ
“หนุมานอะไร เอวบางร่างอ้อนแอ่น ไม่มีกุณฑล ขนเพชร เขี้ยวแก้วดั่งคำร่ำลือ แล้วนี่ก็เป็นมนุษย์จะหาวเป็นดาวเป็นเดือนได้อย่างไร ข้าขอขำหน่อยเถอะ” นางวานรินหัวเราะเยาะน้อยๆแบบไม่เชื่อ หนุมานรู้สึกว่านางฟ้าวานรินนี้มีสติปัญญาที่หลักแหลมไม่ใช่ผู้หญิงที่จะจีบได้ง่ายๆซะแล้ว จึงต้องเปิดเผยตัวจริงของตน