รามเกียรติ์ 297
โอ้อนิจจาเจ้าลักษมณ์เอ๋ย ทรามเชยผู้เพื่อนยากพี่
ไฉนไม่ระวังอินทรีย์ ให้ต้องหอกอสุรีอาธรรม์
ล้มอยู่ดูน่าอนาถนัก ปราบยักษ์หรือมาม้วยอาสัญ
เมื่อโมกศักดิ์กุมภัณฑ์ ก็ปิ้มเสียชีวันในกลางพล
แล้วซ้ำต้องศรนาคบาศ พรหมาสตร์อินทรชิตเป็นสามหน
หอกมูลพลัมฤทธิรณ ก็เจียนจักเสียชนม์บรรลัยลาญ
แต่พี่โศกีถึงสี่ครั้ง ปิ้มม้วยชีวังสังขาร
หากได้พิเภกชมพูพาน กับศรีหนุมานผู้ศักดา
ช่วยกันหายามาแก้พิษ จึ่งคืนชีวิตกนิษฐา
ครั้งนี้ตัวพี่ก็ออกมา ควรหรือแก้วตามาบรรลัย
ไตรโลกจะชวนกันติฉัน ล่วงมาดูหมิ่นประมาทได้
ร่ำพลางโศกาสลบไป ไม่เป็นสติสมประดี ฯ พระราชนิพนธ์ในร. ๑
พระรามได้แต่ตัดพ้อว่าน้องก็เจออาวุธร้ายจนเจียนตายแล้วตั้งหลายหน ก็น่าจะระวังมากกว่านี้ แต่ที่องค์รามเสียใจที่สุดก็เพราะว่าคราวนี้ตนออกมาด้วย แต่ก็ไม่สามารถปกป้องน้องได้ แล้วก็เป็นลมสลบไป เหล่าวานรเห็นนายนอนแน่นิ่งทั้งสองคนก็ร้องไห้ฟูมฟายว่าบัดนี้ตนจะไร้ที่พึ่งแล้ว สลบตามนายกันทั้งกองทัพ (แต่ดูเหมือนที่ผ่านมาสองพี่น้องต้องพึ่งลิงซะมากกว่า จึงแสดงว่าบัดนี้เหล่าวานรของทั้งสองเมืองเชื่อด้วยหัวใจว่าพระรามคืออวตารของพระนารายณ์)
พระอาสน์บนบัลลังก์ของพระอิศวรมหาเทพร้อนรุ่มจนไม่สามารถประทับนิ่งได้ จึงทรงเพ่งจิตลงมาสอบดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับองค์ราม เห็นทั้งมนุษย์และลิงบริวารนอนนิ่งเหมือนตายทั้งกองทัพ จึงทรงโปรยฝนเสกให้ระอองตกสู่กายพระรามและกองทัพลิง มิช้าทั้งนายบ่าวตื่นขึ้นจากความเสียใจ แต่ร่างของพระลักษณ์ก็ยังนอนนิ่งมิเคลื่อนไหวอย่างเดิม มนุษย์ ยักษ์ ลิงหันหน้าเข้าหากันอย่างหมดกำลังใจ “ท่านพิเภก แล้วการนี้เราจะแก้ไขอย่างไรเพื่อให้น้องของเราฟื้น” พิเภกถอนใจได้แต่พร่ำบ่นงึมงำ “การนี้หนักนัก….” พระรามส่งสายตาคาดคั้นจนพิเภกยอมปริปาก
“ยังพอมีทางจะแก้หอกนี้ แต่ตัวยาอันหลากหลายต้องหาจากหลายแห่ง การปรุงยาก็สลับซับซ้อนยิ่งนัก และหากเวลาล่วงเข้าสู่ยามสว่างองค์ลักษณ์จะไม่มีโอกาสฟื้นขึ้นมาอีกเลย เพราะฉะนั้นขอให้พระองค์บัญชาให้พญาหนุมานตามล่าหาเครื่องปรุงยาให้ทันยามรุ่งด้วยเถิด” หนุมานขยับเข้าใกล่พญาพิเภกเหมือรอฟังว่าตนต้องไปหายาจากที่ไหนบ้าง
พิเภกใช้นิ้วนับผันตามชนิดของยาและเครื่องมือปรุงพระโอสถ “ตัวยาที่ใช้แก้พิษหอกนี้คือ พืชที่ชื่อต้นสังกรณี จะขึ้นคู่กันกับต้นตรีชวา ทั้งสองอยู่ที่เขาสัญชีพสัญญีในทวีปอุดร ต่อมาคือมูลจากโคอุสุภราชอันเป็นพาหนะของพระอิศวร ราชยานจะพำนักที่เขาอินทกาล ต่อมาท่านต้องไปเอาหินบดยาที่ใต้บาดาล พญากาลนาคทรงเก็บไว้ แต่สิ่งสุดท้ายที่ท่านต้องนำมาให้ได้คือลูกหินที่ใช้สำหรับบดยา พญาทศกัณฐ์ใช้หนุนไว้ใต้ศีรษะตลอดเวลาบรรทม ถ้าท่านนำทุกอย่างมาปรุงไม่ได้ก่อนอรุณรุ่ง องค์ลักษณ์ก็จะหลับ….ตลอดกาล”
ไม่มีอะไรที่หนุมานทำไม่ได้ พญาลิงก้มคำนับพระสี่กรอย่างเร็ว ๆ แล้วทะยานขึ้นฟ้าหาวเป็นดาวเดือน เนรมิตร่างกายให้ใหญ่โต มีแปดมือ สี่หน้าดั่งองค์พรหม เหาะสู่ทิศอุดรตามคำบอกของพิเภก…….
อ่านต่อนะครับว่าหนุมานจะหายากมาได้รึเปล่า บอกเลยว่ายากมากกกก