รามเกียรติ์ 284
เจ้าผู้จำเริญสิริภาพ ปลาบปลื้มเยาวะยอดเสน่หา
เจ้าเป็นเอกอรรคกัญญา หน่อนามกษัตราบุรีใด
องค์พรหมรีบตั้งสติกลับมาสอบถามให้ได้ความ “ดูก่อนสีดา บอกเรามาสิว่าเจ้าเป็นลูกใคร บ้านเมืองของเจ้าอยู่ที่ไหน เหตุใดจึงมาอยู่ในเมืองยักษ์ จงวางใจและบอกความจริงแก่เรามา”
สีดาปาดน้ำตาบนแก้มใส แล้วเล่าถึงชาติกำเนิดของตนตั้งแต่ต้น “หม่อนฉันเกิดจากดอกบัว พระชนกมาเห็นเข้าจึงฝากไว้กับพระแม่ธรณีให้เลี้ยงดู ต่อมาพระชนกทรงออกจากเพศดาบสแล้วพาข้าน้อยกลับเข้านครมิถิลา ทรงเชิดชูรักถนอมดั่งพระธิดา จนหม่อนฉันเจริญวัยอันควรออกเรือน พระบิดาจึงจัดพิธียกมหาธนูโมลีอันมีเหล่าเทพฤษีต่างๆเป็นประธาน ทรงเชิญกษัตริย์ทั่วทั้งแผ่นดินให้มาประลองยกศรสิทธิ์แต่ไม่มีผู้ใดสามารถยกธนูแห่งศิวะได้ สุดท้ายเจ้าชายรามจันทร์แห่งอโยธยาเป็นผู้เดียวที่สามารถยกธนูขึ้น โดยมีองค์อินทร์เหล่าเทวดาต่างร่วมสดุดี พระบิดายินดียิ่งนักจึงพระราชทานพิธีอภิเษกสมรสให้เราทั้งสองอย่างยิ่งใหญ่ จากนั้นองค์รามผู้ภัสดาพาข้าบาทกลับสู่อโยธยาในฐานะอัครมเหสี แต่ไม่นานจากนั้นองค์รามต้องออกพรตเดินป่าเพื่อรักษาคำสัตย์ของพระบิดาเป็นเวลาทสิบสี่ปี
ข้าบาทจึงขอติดตามไปปรนนิบัตรดูแลสวามีด้วยหน้าที่ภรรยา พระลักษณ์ก็ขอตามมาด้วยเพื่อถวายงานพระเชษฐา ข้าบาททั้งสามระหกระเหินเผชิญอันตรายจนถึงริมแม่น้ำโคทาวรี ปักหลักปลูกอาศรมอยู่อย่าสงบในเพศฤษี จนอยู่ว่าวันหนึ่งข้าบาทเห็นกวางทองแล้วอยากได้มาเลี้ยงดู จึงขอให้องค์รามออกติดตาม จากนั้นได้ยินเสียงองค์รามร้องเรียกขอให้ช่วยเหลือ พระลักษณ์ออกติดตามไปช่วยพระเชษฐา ขณะที่ข้าน้อยอยู่ตามลำพังทศกัณฐ์ทำหยาบช้าบุกรวบตัวหม่อนฉันขึ้นรถเหอะยังลงกา ตัวข้าบาทร้องบอกยักษ์ร้ายว่ามีภัสดาแล้วแต่ขุนมารก็หาสนใจไม่ ระหว่างทางยักษาต่อสู้กับสดายุผู้เป็นใหญ่ในหมู่นก และทศกัณฐ์ก็ฆ่าสดายุตาย จากนั้นมาข้าบาทถูกกักขังในสวนขวัญท้ายเมืองมาร ทศกัณฐ์เฝ้าพะนอให้ข้าบาทใจอ่อนยอมตัดใจจากองค์รามแล้วมาเป็นเมียยักษ์ ขนาดจะให้กราบให้อุ้มชูอย่างไรก็ยอม
แม้หม่อมฉันจะด่าว่าด้วยวาจารุนแรวอย่างไรจอมมารก็หาละอายไม่ แถมยังคาดโทษเหล่าพี่เลี้ยงให้มาเกลี่ยกล่อมหม่อมฉันให้ใจอ่อนยอมเป็นเมียยักษ์ให้จงได้ หากไม่สำเร็จก็จะประหารเหล่านางอสูรอย่างไม่เลือกหน้า ทุกข้อความที่กราบทูลล้วนแต่เป็นความสัตย์จากสีดา”
ท้าวมาลีวราชอดไม่ได้ชื่นชมในความฉะฉานของสีดา เพราะหากเทียบสติปัญญาอันเป็นเลิศกับความงามของนางแล้ว ความสวยของนางแทบจะไม่มีค่าอีกเลย เพราะความฉลาดของหญิงย่อมคงทนกว่าความงามที่ต้องมีวันหมดไป
องค์พรหมร้องก้องถามเหล่าเทวดา “ท้าวเวสสุวัณผู้เที่ยงตรง
พระอินทรราชาแห่งสวรรค์และเทวดาจากทุกชั้นฟ้า คำให้การขององค์รามและนางสีดาสอดคล้องกันอย่างเป็นเนื้อเดียว ช่างแตกต่างกับคำให้การของทศกัณฐ์มากนัก ข้าขอถามความเห็นของเหล่าเทพเทวาว่าเหล่าท่านคิดอ่านกันอย่างไร” เทวดาทุกองค์ต่างเห็นชอบว่าคำให้การของพระรามและนางสีดานั้นเป็นความจริง ท้าวมาลีวพรหมจึงผินพักตร์ไปทางทศกัณฐ์ “คำให้การของสีดาและองค์รามล้วนแต่ยืนยันว่าเจ้าเป็นผู้ผิด ผิดเมียผู้อื่น จะมีอะไรแก้ตัวหรือไม่ทศพักตร์”