รามเกียรติ์ 290
ทศกัณฐ์ได้แต่วิงวอน “หากเจ้ายังไม่ปักใจรับรักพี่ แค่คุยกันดีดีก็ได้ เห็นไหมเมื่อตอนอยู่ในมหาสภา พี่สามารถฆ่าเจ้ารามผัวเจ้าได้อย่างไม่ยากนัก แต่เพราะพี่ให้เกียรติเจ้าผู้เป็นที่รัก พี่จึงต้องสะกดอารมณ์ให้ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาต่อปากต่อคำ” เมื่อจะฆ่าสีดาก็ฆ่าไม่ลง จะขืนใจรวบรัดนางก็ไม่อยากทำ เมื่อได้ตรัสทุกอย่างจนหมดก้นบึ้งของหัวใจแล้ว คงไม่มีประโยชน์อันใดที่จะมาเสียเวลาถอนลมหายใจทิ้งที่นี่
ก่อนจะกลับขึ้นรถทรงทศกัณฐ์หันมาตรัสสั่งตรีชฎาอย่างนุ่มนวล “หากเจ้าสามรถโนมน้าวให้นางเปลี่ยนใจได้ ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม”
ร่าย
๏ ปลอบพลางทางใช้ตรีชฎา มึงวิงวอนว่ามารศรี
เกลี้ยกล่อมให้ยอมประเวณี กูจะมีบำเหน็จมา
ฯ เจรจา ๒๖ คำ ฯ
เจ้าผู้ครองลงกาเสด็จกลับถึงปราสาทก็ตรงเข้าเอนกายนอนอย่างหมดแรง นอนก่ายหน้าผากถอนใจด้วยความอึดอัด “เจ็บใจท้าวมาลีวราชนักที่ไม่เข้าข้างเราผู้เป็นหลาน กลับลดตัวไปอยู่นิยมมนุษย์ที่แสนจะอ่อนแอ คอยดูเถอะเราจะกรีฑาทัพไปถล่มเขายอดฟ้าให้กลายเป็นเหว แล้ววันนั้นมาลีวราชจะต้องเสียใจกับคำตัดสินชุ่ยๆ”
มหาดเล็กรายงานแก่นางมณโฑว่าเจ้าเหนือหัวทรงกลับมาจากการเข้าเฝ้าพระอัยกามาลีวราชแล้ว แต่พระราชามิทรงเสวยหรือเรียกใช้นางสนมกำนัลดั่งเคย ด้วยความเป็นห่วงนางมณโฑรีบเข้าเฝ้าและอยากจะรู้ผลการตัดสินใจแทบขาด เพราะลึกๆแล้วนางก็หวังจะให้สามีตนส่งคืนนางสีดาอยู่เหมือนกัน เรื่องราวเดือดร้อนในลงกาจะได้จบลงเสียที “พระปิ่นลงกา… ไม่เสวยอะไรสักหน่อยหรือแล้วพระอัยกาตัดสินความอย่างไรวานบอกน้องที” ทศกัณฐ์รวบรวมแรงกายรุกขึ้นนั่งพับเข่าอย่างหมดอาลัยตายอยาก ผายท่อนแขนอันกำยำโอบกอดภรรยาผู้ซื่อสัตย์เช่นเพื่อนตาย
“พระอัยกาเหรอ… พี่ว่าเราคงไม่ต้องนับญาติกับพรหมองค์แล้วหละ ท้าวมาลีวราชสั่งให้พี่ส่งสีดาคืน มีเหรอลงกาจะยอมอ่อนน้อมแก่พวกมนุษย์ พอไม่ได้ดั่งใจ พระพรหมของเจ้าก็ด่าพี่ต่อหน้าเทวดาประชาชีให้อับอาย แล้วยังสาปให้พี่ตายด้วยคมศรของเจ้ารามซะอีก… เจ้าอย่าได้ใส่ใจกับปู่แก่ๆที่สติเลอะเลือนเลย แต่พี่ก็อดเจ็บใจไม่ได้อยู่ดี พระอัยกาคงลืมว่าตนก็เป็นยักษ์เหมือนกัน สำคัญตัวว่าเป็นเทพไปแล้วมั้ง”
นางมณโฑกลับหน้าซีดเผือดเพราะรู้ดีว่าหากองค์พรหมสาปใครแล้วผลกรรมนั้นมักปรากฏอย่างทันตา “โถสามีที่รักของข้า ไม่มีใครปราณีท่านเลยหรือนี่ ขนาดพระอัยกายังเอาใจออกห่าง” มณโฑขยับเข้าชิดร่างสามี คว้ามือพญามารขึ้นจูบแสดงความเข้าใจ ถึงรานีจะรู้ว่าการหมิ่นพระเกียรติแห่งพรหมมิใช่สิ่งที่ถูกต้องแต่สำหรับเธอแล้วผู้ที่ถูกเสมอคือสามี นางมีหน้าที่อยู่เคียงข้างพัดวีให้ชายผู้นี้คลายทุกข์ มณโฑไม่รู้จะหาคำปลอบใจใดๆเพื่อบรรเทาความกังวลใจของสามีที่รัก ได้แต่พูดปลอบในสิ่งที่คิดขึ้นได้ “….หากไม่ใช่พิเภก ป่านนี้ศัตรูตัวเล็กๆอย่างสองมนุษย์คงไม่เหิมเกริมขนาดนี้หรอก…ค่อย ค่อย คิดอ่านการศึกเถิดสวามีข้า ท่านมีทั้งเดชทั้งเวท”