รามเกียรติ์ 300
หนุมานกระโดดจับที่ยอดปราสาทแล้วออกแรงถอดยอดออก คว้างหน้าพรหมทิ้งไปไกลอย่างมิต้องออกแรง วายุบุตรดิ่งตัวลงตามช่องเพดานถึงห้องบรรทมของราชลงกา เกิดความโกรธเมื่อเห็นยักษ์ร้ายทศกัณฐ์นอนกอดนางมณโฑอยู่บนแท่น พญาลิงคว้าตรีเพชรออกจากอกเตรียมเงื้อสังหารศัตรูผู้นอนอยู่ตรงหน้า แต่ด้วยสติ “หากเราฆ่าทศกัณฐ์ตอนนี้ พระรามก็จะกริ้วเพราะทำเกินคำสั่งเหมือนเมื่อคราวเผาลงกา” หนุมานจึงเก็บอาวุธประจำกาย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขอแก้แค้นให้ทศกัณฐ์ได้อาย “ทำให้มันตายไม่ได้ เอาให้มันเจ็บใจก็ยังดี”
หนุมานคว้าผมของพญามารผู้หลับใหลมาผูกติดกับผมของนางมณโฑที่นอนข้าง ๆ กำกับด้วยคาถาให้ผมนี้รัดแน่นถึงจะใช้เทพอาวุธใดก็ตัดออกจากกันไม่ได้ แล้วเขียนทางแก้ไว้ที่หน้าผากพญาทศกัณฐ์ผู้ที่บัดนี้นอนหลับอย่างไม่รู้สึกตัว ทางแก้คือ “ถ้าใคร่จะแก้ผม ก้มให้มณโฑมเหสี ตบหัวมึงลงสามที ผมนี้จึ่งหลุดออกไป” เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามใจหมาย พญาวานรดึงเอาลูกหินออกจากหัวยักษ์ แล้วเหาะขึ้นสู่อากาศคว้าเอาแม่หินที่ฝากไว้แล้วเหาะตรงลงสู่หน้าพระราม
หนุมานรีบนำตำหรับยา แม่หินบดยาและลูกหินบดถวายแต่องค์ราม พิเภกรีบนำเอาสมุนไพรมาวางที่ท่านหินแล้วบดยาไปมาแล้วนำตัวยาไปผสมกับน้ำ ทาลงตรงบริเวณอกของพระลักษณ์ที่ถูกหอกปักอยู่ เพียงชั่วครู่หอกกบิลพัทก็หลุดออกจากองค์อย่างง่ายดาย พระลักษณ์ฟื้นคืนสติดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตรงเข้ากราบพระบาทพี่ชาย พระรามดีใจนักประคองน้องขึ้นรถทรงกลับสู่พลับพลาเพื่อพักผ่อนเอาแรง
สารัณทูตผู้เป็นกองสอดแนมแห่งลงกาเห็นพระลักษณ์ฟื้นคืนชีพ จึงรีบขึ้นม้าควบเข้ารายงานเสนามารที่ต่างสะลึมสะลือ “นายท่าน บัดนี้ศัตรูเราฟื้นคืนชีพได้อีกแล้ว” เสนามารตกใจต่างวิ่งเข้าวังเพื่อทูลเจ้าเหนือหัว แต่จะเคาะประตูปราสาทอย่างไรก็ไม่มีใครมาเปิด อีกครู่ใหญ่ขันทีฝ่ายในฟื้นได้สติต่างปลุกกันให้ตื่นอลหม่านกันทั่ววังมาเปิดประตูปราสาท
ทศกัณฐ์ได้ยินเสียงเอะอะจึงตื่นขึ้น
ท้าวพญารู้สึกแปลกว่าทำไมตื่นขึ้นมาเห็นดาวเต็มฟ้าไปหมด “อ้าวแล้วเพดานหลุดหายไปไหน” จึงลุกขึ้นจากพระที่นั่งแต่ก็พาลดึงเอาหัวของมเหสีมณโฑตามขึ้นมาด้วย นางมณโฑตกใจ “คุณพี่มาดึงผมน้องทำไม โกรธอะไรก็บอกมา” ทศกัณฐ์ได้แต่มึนงง “อ้าวแล้วลูกหินที่ใช้หนุนหายไปไหนแล้วหละ เฮ้ยผมพี่กับผมน้องหญิงมาผูกติดกันได้อย่างไรเนี่ย” ทศกัณฐ์เงื้อเอาพระขรรค์มาเชือดอย่างไรผมก็ไม่ขาดออกจากกัน
นางมณโฑได้แต่ร้องไห้เพราะทั้งเจ็บ ทั้งอายข้าราชบริพาร พญาทศกัณฐ์ก็สิ้นปัญญาจะแก้ไขปมนี้อยู่เมื่อกัน จึงสั่งให้นางในให้ออกไปตามฤๅษีโคบุตรพระอาจารย์ของตนมาเฝ้ากลางดึก นางต้นห้องออกไปบอกมหาดเล็กให้ไปนิมนต์พระครูขององค์ราชาให้มาเฝ้าด่วน ทหารมหาดเล็กหลวงวิ่งไปยังกุฎิท้ายวังของพระอาจารย์ ตะโกนนิมนต์อยู่นานจนพระอาจารย์ตื่นจากนอน