รามเกียรต์ 159
นางกำนัลไปทูลเสด็จองค์ชายแห่งลงกาให้มาเข้าเฝ้าพระบิดาอย่างรีบด่วน อินทราชิตเห็นว่าต้องมีกิจสำคัญอย่างแน่นอน โดยไม่จำเป็นต้องถาม “พ่อเรียกก็ต้องรีบเข้าเฝ้า” มาถึงท้องพระโรงก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสีหน้าทศกัณฐ์ผู้บิดาเศร้าหมองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เหล่าข้าราชบริพารฝ่ายในก็พากันสะอื้นเช็ดน้ำตากันทั้ว เมื่อทศกัณฐ์เห็นลูกชายจึงกวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ ลูบหลังโน้มคอเข้ากอด “อินทรชิตลูกรักของพ่อ ท่านอากุมภกรรณของเจ้าได้พราดพลั้งเสียทีแก่พวกศัตรู ท่านได้สละชีพเพื่อสุริย์วงศ์ซะแล้ว….โศกที่เสียน้อง พ่อเศร้าเพราะสิ้นขุนศึก พ่อทุกข์เพราะขาดคู่คิดที่รู้ใจ บัดนี้พ่อเหลือแต่เจ้าเท่านั้น พ่อจนปัญญาไม่รู้จะแก้แค้นให้กุมภกรรณอย่างไร” อินทรชิตรู้สึกเหมือนโดนบดขยี้หัวใจ เพราะกุมภกรรณเป็นมากกว่าอา เป็นทั้งครูสอนสั่งทุกอย่าง เป็นที่ปรึกษา เป็นขุนศึกที่ร่วมรบกันมาทุกสมรภูมิ “โถท่านอาของหลาน ไม่น่ามาเสียทีแก่ไอ้พวกมนุษย์นั้นเลย”
เมื่อนั้น ลูกท้าวทศเศียรรังสรรค์
แจ้งว่าพระอากุมภกรรณ สุดสิ้นชีวันด้วยไพรี
ความรักความเสียดายนั้นสุดคิด ร้อนจิตดั่งหนึ่งเพลิงจี่
อกใจไม่เป็นสมประดี โศกีสะอื้นอาลัย
โอ้ว่าสมเด็จพระเจ้าอา ฤทธาไม่มีใครเปรียบได้
ทรงเทพอาวุธเกรียงไกร ไฉนมาแพ้ปัจจามิตร
ให้ได้อัปยศอดสู แก่หมู่สุรารักษ์นักสิทธ์
ร่ำพลางรำพึงคะนึงคิด คั่งแค้นแน่นจิตอสุรา
ชิชะสงครามครั้งนี้หนอ มาเกิดก่อเคี่ยวเข็ญเข่นฆ่า
ตัวกูก็วงศ์พรหมา ฤทธาปราบได้ถึงชั้นอินทร์
อันศึกมนุษย์แต่เพียงนี้ จะสังหารชีวีเสียให้สิ้น
ไว้เกียรติยศในแดนดิน คิดแล้วอสุรินทร์ประนมกร
กราบทูลเสด็จพระบิตุรงค์ ซึ่งข้าศึกอาจองด้วยแสงศร
ลูกขออาสาไปราญรอน ต่อกรด้วยราชไพรีฯ
พระราชนิพนธ์ในร.1
ต้องขอกราบชื่นชมในพระปรีชาด้วยใจจริงๆครับ ภูมิใจที่เป็นข้าบาทในราชวงศ์จักรีและการเป็นคนไทย ทุกวรรค ทุกบาท ท่านได้เล่าถึงความรู้สึกของอินทรชิตจนรู้สึกได้ถึงความเศร้าและความอัดอั้นตันใจ เนื่อจากชาวลงกาไม่รู้จักชนเผ่าอื่นๆซะเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามนุษย์นี้ก็มีความสามารถเหมือนกัน ชาวลงกาเชื่อเสมอว่าตนเป็นศูนย์กลางของโลกที่ท้าวมหาพรหมได้ประทานให้ ชนเผ่าอสูรในลงกาคือชนที่เทพเจ้าโปรดปรานที่สุด มีฤทธิ์มากที่สุดจนสามารถชนะเทวดาได้ แต่กลับมา “เสียที พลาดพลั้ง” แพ้แก่มนุษย์ตัวเล็ก
ไม่มีหัวนอนปลายเท้า หากจะวิเคาระห์ให้ลึกๆ เหล่าอสูรจะเกรงกลัวเหล่าวานรมากกว่ามนุษย์ซะอีก เพราะเคยเห็นฝีมือมาบ้างแล้ว แต่เมืองมนุษย์เหมือนจะอยู่ห่างไกลจากลงกามากจนไม่เคยเห็นฝีมือของมนุษย์จนมาเจอกันในสนามรบ แต่เหล่ายักษ์ก็ยังเชื่อว่าที่ตนไม่ได้แพ้แต่ “พลาด”