สิ่งที่ต้องรู้เกี่ยวกับพรรคคอมมิวนิสต์จีน
ขณะที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนฉลองครบรอบ 100 ปีในเดือนนี้ พรรคต้องเผชิญกับความท้าทายมากมาย รวมถึงการเติบโตทางเศรษฐกิจที่ชะลอตัว ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม และความตึงเครียดกับสหรัฐฯ
การพัฒนาทางการเมืองของจีนร่วมสมัยขัดต่อทฤษฎีการเมืองที่มีอยู่ กรอบของ “รัฐศาสตร์” ที่มีพื้นฐานมาจาก ‘สมมติฐานมนุษย์ที่มีเหตุมีผล’ ได้พิสูจน์แล้วว่าผิดพลาดได้ในแง่ของการมองเห็นอนาคตของจีนอย่างถูกต้อง ตามประวัติศาสตร์การเมืองของจีน รัฐศาสตร์เชิงประวัติศาสตร์ไม่เพียงแต่นำเสนอญาณวิทยาและวิธีการของหัวข้อเท่านั้น แต่ยังรวมถึงองค์ประกอบทางออนโทโลยีสำหรับการสังเกตด้วย ในแง่ประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์ การเมืองจีนร่วมสมัยถือเป็นการขยายพันธุ์โดยธรรมชาติของอารยธรรมจีนตลอดจนกระบวนการพัฒนาที่ต่อเนื่องและเป็นหนึ่งเดียวตลอดระยะเวลา 70 ปีนับตั้งแต่มีการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน ประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์ ถือเป็นแนวทางการวิจัยที่ปรับให้เหมาะกับการพัฒนาการเมืองจีนร่วมสมัย
บทความนี้เป็นการทบทวนว่าการพัฒนาทางการเมืองของจีนร่วมสมัยปรากฏอย่างไรในฐานะวาระสำคัญทั้งในด้านรัฐศาสตร์ของจีนและต่างประเทศ ตลอดจนความท้าทายอย่างมากต่อทฤษฎีทางการเมืองที่มีอยู่ นับตั้งแต่การก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน (PRC) เมื่อ 70 กว่าปีที่แล้ว ตะวันตกได้ประเมินอนาคตของจีนโดยอาศัยความคิดของตนเองและกำหนดกระบวนทัศน์ไว้ แต่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าผิดทั้งหมด (Huang and Huang 2013)). เหตุผลที่ชัดเจนเบื้องหลังมุมมองนี้คือ สื่อมวลชนและนักวิชาการของตะวันตกสนับสนุนการแบ่งขั้วของ “ประชาธิปไตยและไม่ใช่ประชาธิปไตย” อย่างรุนแรง และเชื่อว่าเส้นทางหรือระบบทางการเมืองใด ๆ ที่ไม่สอดคล้องกับอุดมการณ์ประชาธิปไตยแบบตะวันตกจะต้องประสบปัญหาในไม่ช้าหรือ ภายหลังและนำไปสู่ความล้มเหลวของรัฐพร้อมกับ “การเปลี่ยนแปลงประชาธิปไตย” ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ในแง่นั้น ชาวตะวันตกเชื่อมั่นมานานแล้วว่า “จุดจบของประวัติศาสตร์” และฟุคุยามะประกาศต่อสาธารณชน (ฟุกุยามะ1992). ความเป็นจริงทางการเมืองทั่วโลก เช่น วิวัฒนาการของ “อาหรับสปริง” เป็น “ฤดูหนาวอาหรับ” และ “การฟื้นคืนชีพของระบอบประชาธิปไตย” ที่เกิดขึ้นในหลายประเทศได้ท้าทาย “ทัศนะทั่วไป” ที่เกิดจากมุมมองโลกแบบทวินิยม ด้วยเหตุผลดังกล่าว นักรัฐศาสตร์ชาวตะวันตกเชิงปฏิบัติจำนวนมากจึงเรียกร้องให้ “ยุติกระบวนทัศน์การเปลี่ยนแปลง” (Carothers 2015) กล่าวคือ หยุดการประเมินการเมืองโลกผ่านปริซึมของ “การเปลี่ยนผ่านในระบอบประชาธิปไตย” ที่มีการแบ่งขั้วเป็นฐาน อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องยากสำหรับนักวิชาการชาวตะวันตกที่จะยุติการปฏิบัตินี้ เนื่องจากทุนนิยมหรือสังคมตลาดที่พวกเขาอาศัยอยู่นั้นเป็นผลผลิตของปัจเจกนิยมแบบสนใจตนเอง ซึ่งทำให้เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะหลีกเลี่ยงการใช้ปัจเจกนิยมเป็นตัววัดความสัมพันธ์ทางการเมืองทั้งหมด ดังนั้น สังคมศาสตร์ตะวันตกจึงมีพื้นฐานอยู่บนสมมติฐาน “มนุษย์ที่มีเหตุผล” ของฮอบส์เป็นหลัก (ฮอบส์1688/1994)). ตามคำบอกเล่าของฮอบส์ มนุษย์เป็นองค์ประกอบพื้นฐานที่สุดของประเทศ การเข้าใจประเทศต้องเข้าใจ “ธรรมชาติของมนุษย์” ก่อน และเมื่อเข้าใจแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเข้าใจได้ การวิเคราะห์ทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์อธิบายว่ามนุษย์มีเหตุมีผลและสนใจตนเอง ดังนั้น “รัฐศาสตร์” จึงมีการคาดการณ์อย่างเด่นชัดในสมมติฐานของมนุษย์ที่มีเหตุมีผล
“รัฐศาสตร์” ของ Hobbes ไม่เพียงแต่เบี่ยงเบนไปจากประเพณีการเมืองแบบคลาสสิกที่ประเทศตะวันตกต่างๆ ยอมรับเท่านั้น แต่ยังไม่เกี่ยวข้องกับประเพณีทางการเมืองของประเทศอื่นที่ไม่ใช่ประเทศตะวันตกอีกหลายประเทศ หากความเข้าใจในธรรมชาติของมนุษย์ทำให้การเมืองเป็นวิทยาศาสตร์ มันก็ไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความหายนะทางการเมืองที่ไร้เหตุผลต่างๆ ที่เกิดขึ้นโดยมนุษย์ซึ่งชอบวิทยาศาสตร์ สมมติฐานมนุษย์ที่มีเหตุมีผลสามารถแสดงให้เห็นได้ในระดับหนึ่งถึงชีวิตทางเศรษฐกิจที่ปัจเจกบุคคลเป็นประธาน แต่ไม่สามารถอธิบายชีวิตทางการเมืองที่กลุ่มต่างๆ กลายเป็นหัวข้อได้ ผลรวมของเหตุผลแต่ละอย่างไม่เท่ากับความมีเหตุมีผลของกลุ่ม นั่นคือเหตุที่มีเหตุการณ์เช่นการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวอเมริกันอินเดียนโดยผู้ตั้งถิ่นฐานผิวขาว ชัยชนะในการเลือกตั้งของมุสโสลินีและฮิตเลอร์ และการลงประชามติที่สนับสนุน Brexit ของสหราชอาณาจักร “รัฐศาสตร์” ที่เกิดจากสมมติฐานของมนุษย์ที่มีเหตุมีผลไม่สามารถอธิบายความโชคร้ายทางการเมืองหลายครั้งที่มนุษยชาติประสบมาจนถึงปัจจุบัน และไม่สามารถกำหนดอนาคตของมนุษยชาติได้ ในทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ สมมุติฐานสัจนิยมของ “อนาธิปไตย” ถือว่าได้มาจาก “สภาพธรรมชาติ” ของฮอบส์ แต่นักทฤษฎีสัจนิยมไม่เห็นด้วยกับสมมติฐานที่ว่า “มนุษย์ที่มีเหตุผล” ตาม Waltz “ถ้ามนุษย์เป็นสัตว์ที่มีเหตุผลอย่างสมบูรณ์ เขาจะปฏิบัติตามกฎเกณฑ์สัมบูรณ์เสมอ แต่เขาไม่ใช่ ความขัดแย้งและความรุนแรงเกิดขึ้นจากธรรมชาติของมนุษย์” “พฤติกรรมของผึ้งและนากซึ่งถูกครอบงำโดยสัญชาตญาณของพวกมัน แสดงให้เห็นรูปแบบที่สม่ำเสมอและผลลัพธ์ที่คาดเดาได้ ในทางกลับกัน พลเมืองของโลกที่มีเหตุผลล้วนๆ จะปฏิบัติตามแผนที่กำหนดไว้ล่วงหน้า เนื่องจากพฤติกรรมของมนุษย์ไม่อยู่ในทั้งสองประเภท ‘ประวัติศาสตร์มนุษย์อย่างเป็นระบบ’ จึงดูเหมือนเป็นไปไม่ได้” (วอลซ์2551 : 4, 8).
‘ทฤษฎีชายที่มีเหตุมีผล’ ตามรัฐศาสตร์มีแนวโน้มที่จะละทิ้งประวัติศาสตร์โดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังสงครามโลกครั้งที่สอง คลื่นของพฤติกรรมนิยมและทฤษฎีการเลือกอย่างมีเหตุมีผลกลายเป็นที่นิยมอย่างกว้างขวาง “วิทยาศาสตร์” ทวีความรุนแรงขึ้น และการวิจัยเชิงปริมาณตามสมมติฐานนี้กลายเป็นเกมสัญลักษณ์ที่เข้าใจยากซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับประเด็นสำคัญที่แท้จริงโดยสิ้นเชิง โดยทั่วไปแล้ว การศึกษาทางการเมืองไม่ได้เกี่ยวกับความเป็นจริงทางการเมืองในขณะนั้นจริงๆ
ท่ามกลางฉากหลังนี้ Habermas ติดตามต้นกำเนิด หากอริสโตเติลเป็นตัวแทนของบริบท กล่าวคือ ประวัติศาสตร์ การปฏิบัติภายใต้มุมมองทางการเมืองแบบคลาสสิก ฮอบส์เป็นตัวแทนของมุมมองทางการเมืองสมัยใหม่ ซึ่งหลักการแรกคือไม่ใช่ประวัติศาสตร์ ข้อเรียกร้องของฮอบส์คือ “ปรัชญาสังคมที่มีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์มีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างเงื่อนไขสำหรับลำดับที่ถูกต้องของรัฐและสังคมเช่นนี้ทันทีและสำหรับทั้งหมด คำยืนยันนั้นใช้ได้โดยไม่ขึ้นกับสถานที่ เวลา และสถานการณ์ และอนุญาตให้มีรากฐานที่ยั่งยืนสำหรับชีวิตชุมชนโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ทางประวัติศาสตร์” (Habermas 1973). ฮาเบอร์มาสโต้แย้งว่าปรัชญาสังคม แม้จะมาจากประวัติศาสตร์ ได้ละทิ้งประวัติศาสตร์ และสังคมศาสตร์มีต้นกำเนิดมาจากการเมืองแบบคลาสสิก แต่เห็นได้ชัดว่าเบี่ยงเบนไปจากการเมืองแบบคลาสสิก ดังนั้นประเพณีทางประวัติศาสตร์จึงมีความจำเป็นต่อการพัฒนาสังคมศาสตร์อย่างเหมาะสม ตามที่ Habermas กล่าว สังคมศาสตร์แสดงถึงการรวมกันของประวัติศาสตร์ ทฤษฎี และการปฏิบัติ และไม่เพียงแต่จัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างทฤษฎีกับความเป็นจริงเท่านั้น
ประวัติศาสตร์ถือได้ว่าเป็น “ศาสนา” ของคนจีน ด้วยประวัติศาสตร์อารยธรรมอันยาวนานและยาวนานเช่นนี้ คนจีนจึงมีแนวโน้มที่จะเป็นนักประวัติศาสตร์โดยกำเนิด ดังนั้น จึงดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกเขาที่จะ “มองประเด็นจากมุมมองทางประวัติศาสตร์” และมุมมองทางการเมืองตามมุมมองของรัฐศาสตร์ทางประวัติศาสตร์จึงดูแตกต่างไปจากสมมติฐานของมนุษย์ที่มีเหตุมีผล ดังนั้นประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์คืออะไร? นอกจากนี้ จากมุมมองของประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์แล้ว อะไรคือความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาทางการเมืองของจีนก่อนและหลังการปฏิรูป? อะไรคือความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาทางการเมืองของ PRC กับประวัติศาสตร์ของจีน? รัฐศาสตร์ทางประวัติศาสตร์มีความหมายต่อระบบความรู้ของชนพื้นเมืองอย่างไร นี่คือประเด็นสำคัญบางส่วนที่บทความนี้พยายามจะแก้ไข
ประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์คืออะไร?
ก่อนจะพูดถึงเรื่องนี้ เราต้องตอบคำถามนี้ก่อนว่า ทำไมเราถึงต้องการประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์? ประเทศจีนยกเลิกรัฐศาสตร์เป็นวินัยอิสระในทศวรรษ 1950 แต่ลัทธิสังคมนิยมทางวิทยาศาสตร์ หนึ่งในสามหลักการสำคัญ แท้จริงแล้วเป็นของทฤษฎีการเมืองมาร์กซิสต์ หลังการปฏิรูปและการเปิดประเทศ รัฐศาสตร์ได้กลับมาเปิดดำเนินการในประเทศจีนอีกครั้ง และโดยพื้นฐานแล้วถือว่าเทียบเท่ากับสังคมนิยมเชิงวิทยาศาสตร์ โดยเน้นที่ทฤษฎีเกี่ยวกับชนชั้น รัฐ รัฐบาล พรรค การปฏิวัติ ประเทศชาติ ฯลฯ ในทางวัตถุ หัวข้อเหล่านี้ยังคงอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย เขียวขจีและไม่มีวันตกยุค แต่ก็ต้องพัฒนาตามยุคสมัยที่เปลี่ยนไปด้วย ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 รัฐศาสตร์ตะวันตก โดยเฉพาะอย่างยิ่งรัฐศาสตร์ในสหรัฐอเมริกา เริ่มมีการแนะนำในประเทศจีนอย่างกว้างขวาง รัฐศาสตร์ของอเมริกาเป็น “การปฏิวัติ” ต่อต้านรัฐศาสตร์ในยุโรป ตามแนวคิดแล้ว ได้เปลี่ยนจาก “การเมืองระดับสูง” ซึ่งครอบคลุมด้านต่างๆ เช่น รัฐและรัฐธรรมนูญ เป็น “การเมืองต่ำ” ซึ่งครอบคลุมสังคม กลุ่มผลประโยชน์ และ แม้แต่บุคคลที่เกี่ยวข้อง ตามระเบียบวิธี ได้จัดตั้งฟังก์ชันเชิงโครงสร้างที่ไม่อิงประวัติศาสตร์เพื่อประเมินความทันสมัยทางการเมืองในวัฒนธรรมและภูมิภาคต่างๆ โดยบรรลุถึงระดับสูงสุดของความไม่เป็นประวัติศาสตร์ (อัลมอนด์และโคลแมน1960 ). ในปี 1970 ทฤษฎีการเลือกอย่างมีเหตุผลได้เข้ามาแทนที่การทำหน้าที่เชิงโครงสร้างที่ลดลง ความเชื่อที่ไม่ใช่ประวัติศาสตร์มากขึ้นตามสมมติฐานของมนุษย์ที่มีเหตุมีผลเริ่มครอบงำรัฐศาสตร์หลัก เมื่อวิธีการที่ไม่ใช่ประวัติศาสตร์พบกับ “คลื่นลูกที่สามของการทำให้เป็นประชาธิปไตย” มันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับคนที่สนใจในตนเองที่มีเหตุมีผลในการไล่ตามระบอบประชาธิปไตย ดังนั้นจึงทำให้เกิดความนิยมของ “กระบวนทัศน์การเปลี่ยนผ่าน” ในบริบทนี้ นักวิชาการที่เลือกใช้การคิดเชิงประวัติศาสตร์ดูเหมือนจะสูญเสียศรัทธาและเริ่มแสวงหาประชาธิปไตยแบบเสรีนิยมในฐานะ “คุณค่าสากล” ซึ่งแสดงถึงความเป็นไปได้และการบังคับใช้อย่างไม่มีเงื่อนไข
คุณค่าของทฤษฎีและวิธีการอยู่ในอำนาจของการอธิบายการเมืองที่แท้จริง วิกฤตการณ์ทั้งในประเทศตะวันตกและประเทศนอกเขตเปลี่ยนผ่านตะวันตกได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นอันตรายอย่างยิ่งต่อทฤษฎีการทำให้ทันสมัยและไม่เป็นประชาธิปไตย การเมืองเสรีนิยมต้องหาทางแก้ไข ขณะที่การเมืองอเมริกันต้องการ “นำประวัติศาสตร์กลับคืนมา”เชิงอรรถ1 In Why and How History Mattersชาร์ลส์ ทิลลี นักสังคมวิทยาประวัติศาสตร์ที่มีชื่อเสียง อ้างว่า มันจะเป็นปัญหาอย่างมากสำหรับรัฐศาสตร์เชิงตีความที่จะก้าวหน้าใดๆ โดยไม่ต้องทำการวิเคราะห์ทางประวัติศาสตร์อย่างรอบคอบ เนื่องจากประวัติศาสตร์เต็มไปด้วยปรากฏการณ์ทางการเมืองที่สำคัญจำนวนมาก และ การตีความทางการเมืองจะต้องดำเนินการตามประวัติศาสตร์ (Tilly 2006 ) อันที่จริง ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ลัทธิสถาบันทางประวัติศาสตร์กลายเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับทฤษฎีการเลือกอย่างมีเหตุผลในกระแสหลัก โดยวิธีหลังเป็นแนวทางที่เกี่ยวข้องกับสถาบันเท่านั้นและไม่ได้ดำเนินการ เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ (Eckstein 1998). ในเวลาเดียวกัน ระบบทฤษฎีและวิธีการวิจัยของตะวันตกล้มเหลวอย่างเห็นได้ชัดในการอธิบายเส้นทางและรูปแบบการพัฒนาที่มีลักษณะเฉพาะในประเทศจีน ซึ่งเกิดจากภูมิปัญญาที่รวบรวมมาจากการปฏิบัติทางประวัติศาสตร์และความเป็นอิสระของสถาบัน จำเป็นต้องมีวิธีการใหม่ในการอธิบายแบบจำลองภาษาจีนอย่างมีประสิทธิภาพ ด้วยประวัติศาสตร์อันยาวนานและมั่งคั่งและรัฐศาสตร์เชิงประวัติศาสตร์ที่ลึกซึ้งซึ่งรวมเข้ากับถนนและรูปแบบในประเทศจีน เป็นที่เชื่ออย่างแน่วแน่ว่าคนจีนไม่ต้องการการตีความทางการเมืองภายนอกเพื่อการพัฒนาของพวกเขา
แล้วรัฐศาสตร์ประวัติศาสตร์มีความหมายว่าอะไรกันแน่? ในทางหนึ่ง รัฐศาสตร์เชิงประวัติศาสตร์ ซึ่งเป็นส่วนสำคัญของสังคมวิทยาเชิงประวัติศาสตร์ เป็นสังคมศาสตร์เชิงประวัติศาสตร์ในตัวมันเอง สังคมวิทยาเชิงประวัติศาสตร์เกี่ยวข้องกับการศึกษาการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม กล่าวคือ “สังคมโดยรวม” ที่มองจากมุมมองของประวัติศาสตร์และเพื่อการบรรลุผลตามทฤษฎี หรือเพื่อใช้ทฤษฎีที่มีอยู่ในบริบททางประวัติศาสตร์เพื่อทดสอบความถูกต้อง ประวัติศาสตร์สังคมวิทยาเป็นสาขาที่เกี่ยวข้องกับการค้นพบและการทดสอบทฤษฎี รัฐศาสตร์ประวัติศาสตร์มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับสังคมวิทยาประวัติศาสตร์ แต่โดยหลักแล้ว ในฐานะที่เป็นแนวทางในบริบทของจีน มีขอบเขตและลักษณะเฉพาะ ความสำคัญของสังคมวิทยาประวัติศาสตร์สะท้อนให้เห็นในแนวทางหรือวิธีการเป็นหลัก และเริ่มต้นด้วย ประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์ค่อนข้างสำคัญในเชิง ontologically เช่นเดียวกับญาณวิทยาและระเบียบวิธี นั่นยังคงเป็นเหตุผลพื้นฐานสำหรับข้อเสนอของประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์ภายใต้เงื่อนไขของสังคมวิทยาประวัติศาสตร์ที่เติบโตเต็มที่และพัฒนาแล้ว โชคดีที่วงการเมืองของจีนประสบผลสำเร็จตามแนวทางประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์ที่คล้ายคลึงกัน เช่น แนวคิดเรื่อง “สิทธิจากบรรพบุรุษ” ที่เสนอโดยศาสตราจารย์ Xu Yong และการสืบสวนในชนบทจากมุมมองของความต่อเนื่องทางประวัติศาสตร์ (Xu2018a , ข ). ชุมชนวิชาการเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการวิจัยตามประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์ แต่ก่อนหน้านั้น เราควรพยายามทำความเข้าใจสาระสำคัญของประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์ก่อน
ประวัติศาสตร์รัฐศาสตร์เป็นอภิปรัชญา
“ประวัติศาสตร์” ในทางรัฐศาสตร์เชิงประวัติศาสตร์เป็นภววิทยาในธรรมชาติ เมื่อเทียบกับประวัติศาสตร์ของประเทศอื่นๆ ประวัติศาสตร์ของจีนเหนือสิ่งอื่นใดคือประวัติศาสตร์การเมือง ซึ่งรวมถึงความคิดทางการเมือง สถาบันทางการเมือง และราชวงศ์ “ธรรมชาติทางการเมือง” ของประวัติศาสตร์จีนนั้นหาตัวจับยาก แล้วเราจะเข้าใจประวัติศาสตร์จีนเป็นประวัติศาสตร์การเมืองได้อย่างไร? Kozo Mizoguchi ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาจีนที่มีชื่อเสียงของญี่ปุ่นกล่าวว่าจีนมีความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์และการพัฒนาของตนเอง ซึ่งสะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนในการเปลี่ยนแปลงที่ช้าและคงที่ซึ่งเกิดขึ้นในปรากฏการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในยุคต่างๆ ที่แผ่ขยายออกไปในระยะเวลาอันยาวนาน ดังนั้น เราควรเข้าใจความทันสมัยของจีนจากความสัมพันธ์ระหว่างสมัยปัจจุบัน สมัยใหม่ และก่อนสมัยใหม่ นั่นคือ “ร่างฐานของจีน” (มิโซกุจิ2554 ).
ไม่ใช่เรื่องอัศจรรย์ที่จีนเป็นอารยธรรมเดียวที่คงอยู่นานถึง 5,000 ปีโดยไม่หยุดชะงัก เราไม่สามารถเรียกอารยธรรมจีนว่า “อารยธรรมโบราณ” ได้ เนื่องจากอารยธรรมโบราณคืออารยธรรมที่ถูกขัดจังหวะหรือตายไปแล้ว ดังนั้น อะไรคือ “ยีน” ที่โดดเด่นที่สนับสนุนการเปลี่ยนแปลงทางสถาบันอย่างต่อเนื่อง? ในความเห็นของฉัน “ยีน” อันเป็นเอกลักษณ์ของอารยธรรมจีนรวมถึงสิ่งต่อไปนี้ในทุกระดับ: ชาติจีน ตัวอักษรจีนพื้นฐานที่ไม่ได้รับผลกระทบ อาณาเขตที่มีแม่น้ำแยงซีและแม่น้ำเหลืองเป็นหลัก แนวคิดเรื่องการรวมชาติ ระดับ ปรัชญาการปกครองที่มุ่งเน้นประชาชน ระบบราชการในระดับรัฐบาล (รวมถึงระบบมณฑลและระบบการตรวจสอบของจักรพรรดิ) ความครอบคลุมและค่าเฉลี่ยสีทองในระดับวัฒนธรรมระบบ Tianxia (โลก) ในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ “ยีน” เหล่านี้ได้รับการปลูกฝังและปลูกฝังในประเทศจีนที่อาศัยอยู่ในอาณาเขตที่แน่นอนและก่อตัวเป็นชุมชนอารยะของจีนที่มีอายุยาวนานกว่าพันปี ชุมชนดังกล่าวประกอบด้วยยีนของอารยธรรม เรียกว่า “ชุมชนทางพันธุกรรมของอารยธรรมจีน” ชุมชนอารยะ-พันธุกรรม คือ ชุมชนที่สร้างขึ้นโดยประชากรที่อาศัยอยู่ในอาณาเขตที่แน่นอน มีความเชื่อและวิถีชีวิตของอารยธรรมที่ครบถ้วนสมบูรณ์ นอกเหนือจากยีนอื่นๆ เป็นเวลาหลายพันปี (Yang 2016a). ในระดับการเมือง องค์ประกอบหลักของ “ชุมชนพันธุกรรมของอารยธรรมจีน” สามารถสรุปได้ดังนี้: ทัศนะของรัฐที่เป็นหนึ่งเดียว ทัศนะของรัฐบาลที่เน้นประชาชนเป็นหลัก ความสัมพันธ์ทางสังคมที่อาศัยความเมตตากรุณา และแนวทางระดับโลกเพื่อ ความสัมพันธ์ต่างประเทศ
ชุมชนพันธุกรรมของอารยธรรมจีนในตัวเองถือเป็นรัฐศาสตร์ที่น่าศึกษา นั่นคือความสำคัญทางการเมืองของ “ประวัติศาสตร์” ดังนั้นรัฐศาสตร์ครอบคลุมอะไร? ครอบคลุมประเด็นต่างๆ เช่น ค่านิยมทางการเมืองของประเทศ สถาบันทางการเมือง และพฤติกรรมทางการเมือง (ทางเลือกที่น่าสนใจ) ยีนของประเทศที่ได้มาจากอารยธรรมประวัติศาสตร์อาจแข็งแกร่งหรืออ่อนแอ แต่ประเทศส่วนใหญ่ต้องได้รับค่านิยมทางการเมือง สถาบันทางการเมือง และพฤติกรรมที่สอดคล้องกันอย่างเหมาะสม ในแง่ของการเมืองจีน การเลือกค่านิยม การออกแบบสถาบัน ตลอดจนรูปแบบพฤติกรรมล้วนอยู่ภายใต้ “ชุมชนพันธุกรรมแห่งอารยธรรม” ที่จัดตั้งขึ้น ซึ่งมีการอธิบายอย่างละเอียดในนิกาย 2. ในบริบทเดียวกัน “รัฐศาสตร์ประวัติศาสตร์” ไม่ได้เป็นเพียงการเมืองในอดีตเท่านั้น แต่ยังรวมถึงปัจจุบันด้วย ความแตกต่างพื้นฐานระหว่างรัฐศาสตร์ประวัติศาสตร์และสังคมวิทยาประวัติศาสตร์อยู่ในธรรมชาติทางออนโทโลยี